Şimdiye Kadar Üretilmiş En Benzersiz 9 Dijital Fotoğraf Makinesi

Simdiye Kadar Uretilmis En Benzersiz 9 Dijital Fotograf Makinesi

Ben sadece kamera tarihi meraklısı değilim, aynı zamanda genel olarak tuhaf şeylerin de büyük bir hayranıyım. Tuhaf ve benzersiz teknoloji özellikle büyüleyici ve eminim buradaki birçok okuyucu da aynı düşünceyi paylaşmaktadır.

Neyse ki geçtiğimiz on yıllarda pek çok sıra dışı kamera üretildi. Onlar hakkında neredeyse sonsuz sayıda yazabilirsiniz, ancak ben şu ya da bu nedenle beni büyüleyen dokuz benzersiz dijital fotoğraf makinesini seçtim.

Bir Bakışta

Leica S1 (1996)

Leica S orta format fotoğraf makinelerini duyduysanız, neden Leica S2’nin ardından daha yakın zamanda piyasaya sürülen Leica S3’ün geldiğini, ancak bunların Leica S1’e sahip olmadığını hiç merak ettiniz mi? Cevap: yaptılar. Ancak çoğu insan bunu hiç duymadı; hem son derece nadir olduğu için, hem de 1996’da – temelde dijital ayaklanmanın doğuşunda – piyasaya sürüldüğü için. Leica S2 on iki yıl sonrasına kadar piyasaya sürülmedi; bu noktada dijital fotoğrafçılık endüstri standardı haline geldi.

1996 yılında Photokina’da tanıtılan ve 1997 yılının sonlarına doğru halkın kullanımına sunulan Leica S1, iki temel nedenden dolayı manşetlere çıktı: 26,4 megapiksel çözünürlüğü ve orta format sensörü. Bunu perspektife koymak gerekirse, 2004 yılında 31,6 megapiksel Phase One P30 piyasaya sürülene kadar S1’in çözünürlüğü aşılmadı. S1’den önce daha yüksek çözünürlüklü orta format arkalıklar vardı, ancak bunlar yalnızca 4×5 geniş format gövdeler içindi. Phase One P30 piyasaya sürüldükten sonra bile Leica S1, Leica S2 piyasaya sürülene kadar şimdiye kadar yapılmış en yüksek çözünürlüklü tam entegre kamera olma özelliğini koruyordu.

S1’in orta format sensörü garip bir 36×36 boyutundaydı; bu, tam çerçeveden uzaysal olarak %50, diyagonal olarak ise yalnızca %17,7 daha büyük olduğu ve her ikisinin de aynı yatay görüş alanını üreteceği anlamına geliyordu. Bir tarama kamerası olduğu için sensörün tamamının okunması üç dakikadan fazla sürdü.

Görüntü kalitesi, zamanına göre kesinlikle büyüleyiciydi. Temel ISO 50 olan üç doğrusal CCD sensöre sahipti ve mükemmel renk üretimiyle büyük beğeni topladı. Bir tarama sensörü kullandığından ve dolayısıyla enterpolasyon gerektirmediğinden, her fotositede tam RGB renk bilgisini yakalayabiliyordu. Ortaya çıkan 48 bitlik dosyalar devasa bir 150 MB hıza ulaştı. Bu sadece yaklaşık 30 yıl sonra ağır bir dosya değil, aynı zamanda 1996’da ortalama ev bilgisayarının yalnızca 1.000 MB (1 GB) civarında bir sabit disk kapasitesine sahip olduğunu da belirtmekte fayda var.

Düşük 50 temel ISO’su, gerçek RGB 48 bit dosyaları, muazzam 26,4 MP çözünürlüğü, geniş sensörü ve yaklaşık 11 duraklı dinamik aralığıyla, 1996’da tamamen duyulmamış sonuçlar elde etme kapasitesine sahipti.

Benzersiz özellikler listesine ek olarak, kameranın kullanıcı tarafından değiştirilebilen bir lens yuvası vardı. Seçenekler arasında Leica R ve M, Canon FD, Contax C/Y, Minolta MD, Nikon F, Olympus OM ve Pentax K yer alıyordu; temel olarak şimdiye kadar yapılmış tüm ana akım 35 mm lens yuvaları. Sensörün yatay ölçümü 35 mm filmle aynı olduğundan ve diyagonal önemli ölçüde daha büyük olmadığından, çoğu 35 mm lensin görüntü dairesi 36×36 mm sensörünü kapsayabiliyordu.

Şimdiye kadar yalnızca 1.500 adet üretildi, ancak çoğu hesaba göre bunlardan yalnızca 150 tanesi satıldı.

Fujifilm FinePix S Pro Serisi (2000-2006)

2000 yılında Fujifilm, profesyonel dijital kamera serisinin ilk kamerası olan FinePix S1 Pro’yu piyasaya sürdü. Bu kamera veya onun halefleri hakkında hiçbir şey dışarıdan garip değil. S1 Pro, Fujifilm’in arka LCD ekranı ve büyük bir pil bölmesini içerecek şekilde bazı modifikasyonları ile Nikon F60 (namı diğer N60) film kamerası gövdesini temel alıyordu.

Bu kameraların benzersiz yanı, Fujifilm’in “Süper CCD” olarak adlandırdığı inanılmaz derecede benzersiz bir teknolojiyle tasarlanmış, içlerinde barındırılan sensörlerdir.

S1 Pro’nun içinde, diğer tüm geleneksel dijital kameraların aksine, bal peteği şeklinde mozaiklemede fotodiyotlar içeren ve dikey ve yatay yerine çapraz olarak yönlendirilen (bunu bir tür “zig-zag” olarak düşünün) 3,1 megapiksellik bir APS-C CCD sensörü vardı. sıralamak). Bu tasarım nedeniyle, her hücre arasındaki mesafe daha küçüktür ve kare fotodiyotlu geleneksel Bayer sistemine göre yatay ve dikey olarak yaklaşık %40 daha fazla (2’nin karekökü = 1,41) sensör hücresine izin verir.

Gelişmiş bir enterpolasyon algoritması, kameranın 6,2 megapiksele eşdeğer olduğu iddia edilen görüntüler üretmesine olanak sağladı. 45 derecelik yönlendirme aynı zamanda yatay ve dikey ayrıntıların üstün bir şekilde yakalanmasına da olanak tanır; bu çok iyidir, çünkü yerçekimi sayesinde dünyanın büyük bir kısmı yatay ve dikey düzlemlerde bulunmaktadır.

Fotodiyotların bal peteği şekli ve yerleşimi, belirli bir alana daha fazla pikselin sığmasını sağladı ve bu da sensörün hassasiyetini arttırdı. Petek tasarımı ayrıca her pikselin üzerinde bulunan dairesel mikro mercekleri daha yakından yansıtarak biraz daha fazla ışık toplanmasına neden olur. Aslında S1 Pro’nun maksimum ISO 1600’e kadar tamamen kullanışlı olduğunu düşünüyorum. 6,1 megapiksel Nikon D40 ile yan yana geldiğinde S1 Pro aynı keskinlik seviyesine ulaşamıyor. ancak 4,1 megapiksel Nikon D2H’lerle karşılaştırıldığında öyle; çözünürlükteki yaklaşık %40’lık artışla tam olarak aynı çizgide olduğu için bu mantıklı.

2002’nin başlarında piyasaya sürülen Fujifilm S2 Pro, aynı sensör tasarımına sahipti ancak Fujifilm’in 12,4 megapiksele eşdeğer olduğunu iddia ettiği daha yüksek 6,17 megapiksel çözünürlüğüne sahipti. Tekrar ediyorum, gerçek bu ikisinin ortasında yatıyor.

S3 Pro işleri başka bir seviyeye taşıdı. S2 Pro ile aynı çözünürlüğü korudu ancak artık Fuji’nin Super CCD SR sensörü olarak adlandırdığı özelliğe sahipti. S3 Pro, çapraz olarak yönlendirilmiş petek mozaik fotodiyotların yanı sıra, her fotositte iki fotodiyot içerir; yüksek hassasiyet için büyük bir birincil fotodiyot ve düşük hassasiyet için daha küçük, ikincil bir fotodiyot. Bunlar daha sonra bir araya getirilerek %400 daha fazla dinamik aralığa sahip, parlak noktalarda ve gölgelerde daha fazla ayrıntıya sahip bir görüntü üretilir.

Son model olan S5 Pro, genel olarak S3 Pro’daki sensörle aynı tasarımı koruyan SuperCCD SR II’yi içerirken, kameradaki iyileştirmelerin çoğu yeni gövdeden (Nikon D200 temel alınarak) geliyor. 3200’e varan yerel ISO aralığı, %100’den %400’e kadar Dinamik Aralık ayarlarını seçme seçeneği (tanıdık mı geliyor?), yeni film simülasyonları (yine tanıdık mı geliyor?), daha hızlı otomatik odaklama ve daha yüksek maksimum deklanşör hızı ve flaş senkronizasyonu, daha yüksek çözünürlüklü LCD ekran ve hatta Yüz Algılama teknolojisi.

Fuji’nin SuperCCD teknolojisinin, özellikle de SR ve SRII sensörlerinin en büyük özelliği, gerçekten işe yaramasıdır . Piksel düzeni yalnızca daha yüksek çözünürlük sağlamakla kalmıyor (Fuji’nin iddia ettiği çözünürlüğün iki katı olmasa da), aynı zamanda çift fotodiyot tasarımıyla S3 Pro ve S5 Pro sensörleri olağanüstü iyi bir dinamik aralığa sahip. Aslında S3 ve S5 Pro kameralar, 2009’da Nikon D3X piyasaya çıkana kadar dinamik aralık açısından DXOMark sensör sıralamasında zirvede yer aldı; hatta Phase One P45 Plus ve Hasselblad H3DII 50 gibi orta format kameraları bile 13,5 EV’lik dinamik ölçümle geride bıraktı. menzil.

Teknoloji neredeyse Arri Alexas, Canon C70 ve Panasonic GH6’da bulunanlar gibi çift kazançlı çıkış sensörlerinin öncülüne benziyor. Tasarımın modern CMOS teknolojisiyle yeniden ele alındığını görmek gerçekten ilginç olurdu, ancak petek mozaiklemeyi BSI CMOS yapılarıyla karmaşık hale getirecek tasarım zorlukları olduğunu hayal ediyorum.

Sigma Foveon (2002-günümüz?)

Çok uzun zaman önce Sigma – Tamron, Tokina ve diğerleri gibi – zayıf / vasat ve bazen çok iyi üçüncü taraf lenslerin üreticisi olarak biliniyordu. Kısa sürede piyasadaki en yüksek kaliteli lenslerden biri olarak bilinen Art serisi DSLR lenslerini piyasaya sürdüklerinde bu durum hızla değişti. O zamandan bu yana itibarları artmaya devam etti ve onları önde gelen optik üreticilerinden biri olarak konumlandırdılar.

Ancak aile şirketi son 22 yıldır dijital kameralar da üretiyor. Ancak herhangi bir dijital kamera değil. Sigma’nın tescilli Foveon sensörleriyle donatılmış olan piyasada bunlara benzer başka kameralar yok ve neredeyse hiçbir zaman da olmayacak.

Piyasaya sürülen ilk kamera, 2002’de Sigma’nın SA montajını kullanan bir DSLR olan Sigma SD9’du (tüm değiştirilebilir lensli Foveon kameralar SA montajını kullanır). SD9, Four Thirds’ten biraz daha büyük olan 20,7 mm x 13,8 mm Foveon X3 sensöre sahipti. 10,3 etkin megapiksel (3,43 x 3) ile 3,43 MP görüntü üretti.

Sensör tasarımı, Sigma’nın daha az (veya daha önce hiç gitmediği) yolu takip ettiği yerdir. Foveon X3 tasarımı, her pikselin kırmızı, yeşil veya mavi filtre aldığı Bayer sensöründeki gibi bir CFA (renk filtre dizisi) kullanmak yerine, üç eşit çözünürlüklü fotosit dizisini dikey olarak istifler (mavi üstte, yeşil üstte). ortada ve altta kırmızı, ancak en yeni Quattro sensörü bunu değiştiriyor. Farklı renkli fotodiyot katmanları farklı spektral duyarlılığa sahip olduğundan ve farklı renkteki fotonlar farklı enerjiye sahip olduğundan, farklı renkteki ışık katmanlara farklı derinliklere nüfuz edecek ve bazıları daha çabuk emilecektir.

Bu, CFA donanımlı herhangi bir sensörde (Bayer, X-Trans veya başka türlü) gerekli bir süreç olan buz giderme ihtiyacını ortadan kaldırır ve sahte renk, azaltılmış ayrıntı ve sensöre çarpan ışıkta yaklaşık %50’lik bir kayıpla sonuçlanabilir. . Foveon tasarımı ayrıca daha yüksek algısal çözünürlük sağlar. Deneyimlerime göre, gerçek sensör çözünürlüğü ile Sigma’nın eşdeğer olduğunu iddia ettiği çözünürlük arasında bir yerde.

Sigma’nın pazarlama materyallerini okursanız Foveon arının dizlerine benzeyecektir. Ve bazen öyle. Ancak yine de oldukça niş bir tasarım çünkü görünen o ki Bayer CFA’ları aslında oldukça iyi ve Foveon sensörleri daha yüksek ISO’larda korkunç gürültü performansıyla birlikte bir takım eksikliklerle birlikte geliyor. Daha önceki Foveon kameralar çoğunlukla yalnızca temel ISO değerlerinde kullanılabiliyordu, daha yeni Quattro’lar ise en az ISO 1600’e kadar (özellikle siyah beyaz) kullanılabiliyordu.

Yine de Foveon kameraları, ben de dahil olmak üzere pek çok kişinin görüntü kalitesi potansiyeline güvendiği devasa bir hayran kitlesine sahip. Şahsen bir DP1x ve DP2 Merrill’im var ve sonunda bir SD Quattro almayı umuyorum (onlar satmayı bırakmadan önce tetiği çekmediğim için kendime kızıyorum). Temel ISO değerinde ve iyi ışıkta, DP2 Merrill’den gelen dosyalar keskinlik açısından tam çerçeveye ve hatta bazı orta formatlara rakip oluyor ve baskılar tek kelimeyle mükemmel.

2017 yılında piyasaya sürülen sd Quattro H, Sigma’nın bugüne kadar piyasaya sürdüğü son Foveon kameraydı. Sigma’nın 51 MP Bayer sensörüne eşdeğer olduğunu iddia ettiği 38,6 MP efektif megapiksele sahip 25,6 MP APS-H sensöre sahipti.

Sürümlerdeki yedi yıllık boşluğa rağmen şirket, tam çerçeve bir Foveon kamera geliştiriyor (muhtemelen L montajını kullanacak), ancak bunda çok sayıda aksaklık yaşandı. Ancak SanalSergi, bu yılın başlarında kameranın nihayet bu yıl gün ışığına çıkacağını cesurca tahmin etmişti.

Umarım gerçekten haklıyızdır.

Leica DMR (2003)

Leica, telemetre kameralarıyla tarih kitaplarında adını pekiştirirken, iki SLR sistemi de üretti: 1964’te Leicaflex ile başlayan 35 mm Leica R serisi ve Leica S orta format dijital kameralar. R kamera serisi, Leicaflex ailesinden Leica R3’e taşındı ve 2002 yılında Leica R9 ile sona erdi.

2003 yılında Leica, Imacon ile birlikte geliştirilen 10 megapiksel Kodak CCD sensörünü içeren bir modül olan Digital Modul R’yi (DMR) duyurdu. Modül, başlangıçtan itibaren gelecekte dijital çözümlerle çalışacak şekilde tasarlanan Leica R8 veya R9’un arkasına klipslendi ve kameranın tabanına bir güç ünitesi takıldı.

Kodak’ın tasarladığı sensörün film kapısına tam olarak konumlandırılması gerektiğinden, filmin 36x24mm boyutlarından daha küçük bir alana sahip olması gerekiyordu. Bu nedenle, ISO 100 ile ISO 800 arasında değişen bir hassasiyetle 1,37x kırpma faktörüne (APS-H’den biraz daha fazla) sahipti. Piksel keskinliğini artırmak için sensörden kenar yumuşatma filtresi çıkarıldı.

Ortaya çıkan dijital kameranın işlevi ve ergonomisi şaşırtıcı derecede pürüzsüzdü. Menü, oynatma ve bugün alışık olduğumuz tüm tipik ayarlar için arka tarafta küçük bir LCD kullanıldı. Ana LCD’nin altındaki daha küçük bir ekran, ISO, pozlama telafisi, pil seviyesi, beyaz dengesi vb. gibi temel bilgileri gösterecektir. Pozlama modu, enstantane hızları ve pozlama telafisinin tümü, tıpkı tıpkı gibi, gövdenin üst kısmındaki normal kontroller aracılığıyla ayarlandı. kamerayı filmle birlikte kullanıyorlardı. Doğal olarak kamera Leica R lenslerini kullanıyordu, ancak uyumluluk 3-Cam, ROM veya uygun kameralarla değiştirilmiş (veya ROM’a dönüştürülmüş) önceki lenslerle sınırlıydı.

DMR, yalnızca 2.200 adet satıldıktan sonra 2007 yılında durduruldu. Leica, tamamen dijital bir Leica R10 üretmeyi planladı ancak bu tür planlar hiçbir zaman meyvesini vermedi.

DMR’ye sahip Leica R8/R9, şimdiye kadar yapılmış tek hibrit film/dijital 35 mm kamera olmaya devam ediyor.

Seitz 6 × 17 Dijital (2006)

1955 yılında Hermann Seitz tarafından İsviçre’de kurulan Seitz, başlangıçta kamerayı döndüren bir mekanizma kullanan panoramik kamera üreticisiydi. Sonunda bu tasarımın yerine üstün elektronik özellikler geliştirildi ve 2006 yılında şirket döner kameralardan ultra geniş sensörlü bir dijital kameraya geçti: Seitz 6×17 Digital.

Spesifik olarak, kamera, yeni Seitz D3 sensör arkasının içine yerleştirilmiş, sırasıyla 21.250 x 7.500 piksel yatay ve dikey çözünürlüğe sahip, toplam 160 megapiksellik, özel yapım bir 170 mm x 60 mm Dalsa sensörle donatıldı. Muazzam çözünürlüğe rağmen, benzer şekilde devasa sensör boyutu, her pikselin hala 8 mikronluk bir çevresi olduğu anlamına geliyordu.

Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, bu bir tarama sensörüydü; bu, bir görüntüyü tek seferde yakalamadığı, bunun yerine her seferinde bir satır okurken üç çizgili CCD sensörünü tüm düzlem boyunca fiziksel olarak hareket ettirdiği anlamına geliyor. Ve bunun gerçekleştiği tüm süre boyunca, “maruz kalma” hâlâ devam ediyor; örneğin satır başına yalnızca 1/8.000 olabilir, ancak her satır okunana kadar ışıktaki herhangi bir değişiklik son görüntüyü etkileyecektir.

Ayrıca, maruz kalma süresi arttıkça (uzadıkça) okuma süresi de artar. Seitz 6×17, bir saniyede 1/20.000’lik bir pozu okuma yeteneğiyle, en hızlısı olmasa da şimdiye kadarki en hızlı tarama sensörlerinden biriyle piyasaya çıktı. Peki ya 1/500’lük bir pozlamaya ihtiyacınız varsa? Tarama 40 saniye sürecek. Yarım saniyelik bir pozlama tam 2,8 saat sürecektir. Ancak kameranın 500’den 10.000’e kadar olan nispeten cömert (böylesine büyük bir geri tarama için) ISO aralığı sayesinde bu durumu biraz hafifletebilirsiniz.

Ama kesinlikle tamamen karamsarlık ve kasvet değil. Arka taramalardan elde edilen görüntü kalitesi inanılmazdır. Üç çizgili CCD tasarımı nedeniyle her piksel kırmızı, yeşil ve mavi için ayrı ölçümlerle örneklenir ve böylece her fotositede gerçek renk elde edilir. Bu aynı zamanda Bayer sensöründe olduğu gibi enterpolasyon gerekmediği için genel piksel keskinliğinin daha yüksek olduğu anlamına da gelir.

Sonuç? 1 GB sıkıştırılmamış 48 bit TIFF dosyasında (16 bit raw da mevcuttu) 160 milyon piksel; geniş açılı veya perspektif düzeltme mercekleri nedeniyle yanlış renk, ışık düşüşü veya renk gölgesi olmadan, son derece yüksek uzamsal çözünürlük ve mükemmel dinamik aralık (Seitz kamerayı 11 durakta derecelendirdi).

Her iki uçta iki adet konturlu tutma yeri, arkada D3 sensör kaseti, ön tarafta lens ve onun üzerinde bir optik vizör bulunan fiziksel tasarım oldukça şıktı. İsteğe bağlı bir dokunmatik ekran kontrol cihazı (Sharp Zaurus) arkaya takılabilir veya kamera işlevlerini ayarlamak için kablosuz olarak kullanılabilir. Büyük dosyalar gigabit ethernet aracılığıyla, aslında Intel Core Duo işlemcili, 2 GB RAM’li ve Mac OS X’li bir Mac Mini olan taşınabilir bir depolama sürücüsüne aktarıldı.

Çok çeşitli lensler kullanılabilir – Seitz, Schneider veya Rodenstock lenslerin kullanılmasını önerdi, ancak Nikkor ve Fuji gibi diğer geniş formatlı lensler de kısıtlama olmaksızın kullanılabilir.

Kamera fiziksel olarak 19,5 inç genişlik, 6,9 inç yükseklik ve 3,75 inç derinlik ölçülerindeydi ve aksesuar veya lens olmadan 6,2 pound (2,8 kilogram) hızda çalışıyordu. Kesinlikle sabah yürüyüşünüzde çıkardığınız bir kamera değildi, ancak cesur bir girişimde bulunduğuna şüphe yok ve sonuçların inkar edilemez derecede harika olduğu bildirildi.

Gerçekte kaç tane satıldığı bilinmiyor.

Ricoh GXR (2009)

Kasım 2009’da Ricoh, oldukça alışılmadık bir dijital kamera sistemi olan GXR’yi duyurdu. Hepimizin bildiği gibi piyasadaki orta format olmayan tüm ILC’ler sabit bir sensöre ve değiştirilebilir lenslere sahiptir. GXR neredeyse tam tersi bir yaklaşımı benimsiyor: (tutma yeri, açılır flaş, flaş yuvası, LCD ekran ve tüm düğmeler ve kadranları içeren) bir gövde, her biri benzersiz bir sensör içeren, değiştirilebilir bir “ünite” ile eşleştirilir. işlemci ve lens (veya bir durumda lens yuvası). GXR “gövdesinin” vizörü olmasa da Ricoh, flaş yuvasına monte edilebilen harici bir EVF sundu.

İlk olarak, 12 MP APS-C CMOS sensöre ve 33 mm f/2,5 makro lense sahip olan ve 50 mm FF eşdeğeri odak uzaklığı sağlayan Ricoh GXR A12 50 mm vardı. Bununla birlikte, 10MP Type-1.7 CCD sensörü ve 24-72mm (FF eşdeğeri) f/2.5-4.4 lensi barındıran S10 24-72mm modülü de duyuruldu. Bunların her ikisi de yaprak panjurlarla donatılmıştır ve GXR S10, sensör kaydırmalı görüntü sabitleme özelliğine sahiptir.

2010 yılında Ricoh, 10,6 MP Type-2/3 BSI CMOS sensör ve 28-300 mm (eşdeğer) f/3,5-5,6 lens içeren GXR P10 28-300’ü piyasaya sürdü. Aynı yılın sonlarında, 12 megapiksel APS-C CMOS sensör ve 28 mm (eşdeğer) f/2,5 makro lens içeren A12 28 mm F2,5 piyasaya sürüldü.

2011 yılında Ricoh, önceki birimlerle aynı 12MP APS-C sensörünü içeren ancak lensten kaçınıp Leica M yuvasını tercih eden GXR Mount A12’yi piyasaya sürdü. Bu ünite yalnızca değiştirilebilir lenslere izin vermekle kalmadı, aynı zamanda sensör, daha ince kapak camı ve ofset mikro lensler kullanılarak telemetre lensleriyle (özellikle geniş açılı telemetre lensleriyle) iyi çalışacak şekilde özel olarak tasarlandı. Bu, GXR’yi bu ayrıcalığa sahip birkaç Leica olmayan kameradan biri haline getiriyor.

Son fakat bir o kadar da önemlisi GXR A16 24-85mm ünitesiydi. Yeni bir 16,2 MP APS-C CMOS sensöre, yükseltilmiş bir görüntüleme işlemcisine ve 24-85 mm (eşdeğer) f/3,5-5,5 yakınlaştırma lensine sahipti.

Şirkete tam olarak karşılığını vermese de, Ricoh’nun GXR serisinde benimsediği cüretkar yaklaşıma hayran kalmamak mümkün değil. Modüler dijital kameralar, dijital fotoğrafçılığın başlangıcından beri mevcuttur; çoğu orta format kamera, ayrı bir gövdeyle birlikte sensör ve görüntü işlemcisini içeren bir dijital arka kısım kullanır. Ancak GXR, onu tüketici alanına indiren ilk kişi oldu.

Ve bu sadece bir numara değildi. Bazı sensörler yetersiz olsa da, tüm lensler muhteşemdi. Ricoh, lensi ve sensörü tek bir bloğa entegre ederek, bugün piyasada bulunan herhangi bir sabit lensli fotoğraf makinesinden farklı olarak tasarımlarını birbirine mükemmel şekilde uyacak şekilde optimize edebildi. Ve GXR Mount A12 özellikle yenilikçi bir konseptti; ancak tam çerçeve sensöre sahip olsaydı ya da sadece kendi özel telemetre tarzı kamerası olsaydı daha popüler olabilirdi.

GXR muhtemelen kendi iyiliği için fazla tuhaftı ve adlandırma şeması kesinlikle yardımcı olmadı. Yine de, sonunda bu başarısızlıkla sonuçlansa bile, daha fazla üreticinin bu kadar büyük hamleler yapmasını isterdim.

Aaton Penelope Delta Sinema Kamerası (2010)

Bu, diğerleri gibi bir fotoğraf kamerası değil, ancak piyasadaki hemen hemen her kameranın hibridizasyonu göz önüne alındığında, buradaki inanılmaz derecede ilginç teknolojinin bakmaya değer olduğunu düşünüyorum. Aslında Aaton Penelope Delta, bir dijital sinema kamerasında gördüğüm en ilginç teknolojilerden bazılarını içeriyor.

Aaton, 1971’de kurulmuş, özellikle daha sessiz, daha taşınabilir kameralara odaklanan bir Fransız sinema ekipmanı üreticisiydi. Mühendis Jean-Pierre Beauviala tarafından yaratılan orijinal Aaton, o zamanlar devrim niteliğinde bir özellik olan film negatifinde zaman koduna öncülük etti. Onlarca yıldır şirketin kameraları, kamerayı omuza monte etmek isteyen görüntü yönetmenlerinin tercihiydi; Aaton’un “omuzdaki kedi” tasarımı artık alışılmadık olmasa da uzun yıllar boyunca benzersizdi.

Aaton’un 16 mm ve 35 mm modelleri yıllar içinde yüzlerce öne çıkan filmde kullanıldı; Aaton 35-III, Ridley Scott’ın Gladiator ve Christopher Nolan’ın Insomnia filmlerinde kullanıldı ; Aaton XTR Prod Super 16 ise BlacKkKlansman ve City of God filmlerinin bölümlerini çekti . Dijital Penelope Delta’nın 35 mm öncüsü olan Aaton Penelope, The Fighter, Sound of Metal filmlerinin neredeyse tamamından ve Captain Phillips ile First Man’in birçok bölümünden sorumluydu . Aaton’un itibarının mükemmel olduğunu söylemeye gerek yok.

2008 yılında piyasaya sürülen 35mm Penelope, dijital versiyonun gelecekte geliştirilmesi düşünülerek yaratıldı. Fikir, 35 mm’lik film dergisini “dijital dergi” ile değiştirmekti ancak bu hiçbir zaman meyvesini vermedi. Bunun yerine şirket, 2010 yılında NAB’de Aaton Delta Penelope’yi tanıttı. Temel özellikleri saygındı: 3,5K Super 35 formatlı Dalsa CCD sensörü (Görüntü yönetmeni John Brawley, kameranın CCD sensörü hakkında harika bir yazıya sahip ), dahili 16 bit SSD’lere sıkıştırılmamış ham, 14 adımlı dinamik aralık, yan tarafta geniş bir ekran ve Aaton’un kendine özgü omuz biçimli tasarımı. Ama işlerin ilginçleştiği yer içeride.

İlk olarak Delta Penelope, sensörün elektronik deklanşörüne ek olarak mekanik bir deklanşör içerir. Nadir de olsa Sony F65 ve Arri Alexa Studio’da mekanik panjurlar da bulunuyor. Bu kameralar gibi, bu da Penelope Delta’nın optik vizör kullanmasına izin verdi. Bu kameraların aksine Penelope, geleneksel döner tarzdaki deklanşörden değişken yarık (“çok yuvalı”) tasarıma geçiş yapabiliyordu. Bunu yaparak, mekanik deklanşör aslında kullanıcının sensörün hassasiyetini doğal ISO değeri olan 650/800’den yaklaşık ISO 80/100’e düşürmesine olanak tanıyabilir. Ve hayır, bu, deklanşör açısını değiştirmez (ancak mekanik panjurlar da bunu yapabilir).

Penelope Delta’nın benzersiz mekanik deklanşörü | Fotoğraf: Aaton

Sırada belki de bir sinema kamerasında gördüğüm en heyecan verici özellik var: piksel kaydırmalı video. Her büyük fotoğraf üreticisi bu noktada sensör kaydırmalı çoklu çekim modları sunsa da, Penelope Deltası dışında video modunda çalışmazlar ve hiçbir zaman da çalışmamışlardır. Bu mod açıldığında, çok hassas bir şekilde frezelenmiş izlere sahip bir bloğa monte edilen sensör (fotoğraf kameralarındaki piksel kaydırma, mıknatıslanmış IBIS’i kullanır) her karede tam olarak yarım piksel salınım yapar.

Faydaları çoktu; hafifçe kaydırılmış çerçeveler, film grenini daha yakından taklit eden gürültüyü rastgele hale getirmek için çalıştı ve dijital sensörlerdeki yaygın (özellikle o zamanlar) sabit desenli gürültü sorununun üstesinden geldi. Sensör kaydırma aynı zamanda zamanla görüntünün zamansal çözünürlüğünü de arttırır; her bir kare hala yalnızca 3,5K olsa da, hareket halindeyken çekim yaklaşık 7K çözünürlükte olacaktır.

Ne yazık ki, kameranın Dalsa sensörü sadece onun değil tüm şirketin çöküşüydü. 2013 YILINDA Beauviala, Aaton’un Penelope Delta’nın sensörlerindeki kusurlar nedeniyle yatırımcı bulmak amacıyla iflas ilan ettiğini duyurdu. Aaton birkaç ay sonra satın alındı, ancak Beauviala aynı yılın sonlarında şirketten ayrıldı. Bir zamanların efsanevi sinema kamerası üreticisi bugün dijital ses kaydına odaklanıyor.

(Aaton Penelope Deltası’nın hikayesine harika ve ayrıntılı bir bakış için Frame Voyager’ın Terkedilmiş Kamera serisi videosuna göz atın )

Lytro Illum’un (2014)

Lytro, ilk nesil ışık alanı kamerasını (bir ruj tüpüne benzeyen garip bir ördek) piyasaya sürmeye başladıktan iki yıl sonra, ışık ışınlarının hem yoğunluğunu hem de yönünü (veya açısını) yakalayan bir ışık alanı kamerası olan Illum’u duyurdu. seyahat. Yalnızca ışık yoğunluğu hakkında bilgi toplayan geleneksel görüntüleme sensörleriyle karşılaştırıldığında bu, Illum’un esas olarak görüntüyü 3 boyutlu alanda dondurmasına ve çerçevedeki her şeyin nerede olduğuna dair mekansal bir anlayışa sahip olmasına olanak tanıdı. Tüm bunlar, kameranın Lytro’nun “canlı resimler” dediği şeyleri kaydetmesini sağladı. Bu “canlı resimler”, 2 boyutlu bir alana (genellikle bir bilgisayar monitörü) dönüştürüldükten sonra “yeniden odaklanabiliyor” ve alan derinliği ayarlanabiliyor. Temel olarak kamera, değişken alan derinliğinin yanı sıra olaydan sonra odaklanmaya da olanak tanıyordu.

Lytro Illum, yaklaşık 5 megapiksel uzamsal çözünürlüğe eşdeğer olan 40 megaray açısal çözünürlüğe sahip Tip-1 boyutlu bir sensöre sahipti. Sensörün önünde, etkileyici sabit f/2 diyafram açıklığına sahip, değiştirilemeyen 30-250 mm tam kareye eşdeğer bir lens bulunuyordu. Geleneksel kameralardan farklı olarak bu, alan derinliğini etkilemez, bunun yerine kameranın daha fazla odak derinliği bilgisi toplamasına olanak tanır. 30-250 mm (eşdeğer) f/2 lens gerçek olamayacak kadar iyi görünüyorsa, bunun nedeni bir bakıma öyle olmasıdır. Lytro, her ışık ışınının yönünü haritalandırabildiğinden, geleneksel kamera lenslerini büyük, ağır ve pahalı yapan gelişmiş optik düzeltmelere güvenmek yerine, ışık ışınlarını uygun sıraya göre yeniden düzenleyebilir. Temel olarak, bu lensi geleneksel bir görüntüleme sensörünün önüne yapıştırırsanız bu çöp olur.

Kameranın fiziksel tasarımı aslında çok şıktı; hiç tutmadım ama pek de hoş görünmediğini söyleyemem. Ön ve arka kontrol kadranı da dahil olmak üzere yeterli sayıda fiziksel kontrol mevcut ancak tasarımının yıldızı, Android arayüzünün kontrol edileceği büyük 4 inç eklemli dokunmatik ekrandır.

Başlangıçta 1.500 $’lık bir MSRP’den satılan Lytro Illum, piyasaya sürülmesinden yalnızca bir yıl sonra 400 $’a kadar düşük bir fiyata satılıyordu. Bundan bir yıl sonra, 2016’da CEO Jason Rosenthal, şirketin VR’ye yöneleceğini duyurdu ve ışık alanı kameralarının “bir takım dezavantajlara sahip olduğunu … benzer fiyatlı diğer kameralara kıyasla 4 kat daha büyük dosya boyutları ve daha düşük çözünürlük dahil.” Acı gerçek şu ki, ürün gereksinimlerinin tüketicilerin zihnine çok daha büyük, daha yerleşik şirketler tarafından sağlam bir şekilde yerleştirildiği yerleşik bir sektörde rekabet ediyor olmamızdı.”

2018’de Google’ın Lytro’yu satın alacağına dair söylentiler ortaya çıktı ancak bu hiçbir zaman gerçekleşmedi. Bunun yerine şirket kapandı, ancak çalışanlarının çoğu muhtemelen sanal gerçeklik teknolojisi üzerinde çalışmak için Google’a geçti.

LargeSense LS911 (2018)

Seitz 6×17’nin sensörünün büyük olduğunu düşünüyorsanız, bu sonraki kamerada kesinlikle onu gölgede bırakacak bir sensör var. Şu anda tüketici pazarında mevcut olan en büyük sensöre sahip olan LargeSense LS911, bölgedeki geleneksel bir tam çerçeve sensörden 74 kat daha büyük olan devasa bir 9×11 inç (229x279mm) görüntüleme sensörüne sahiptir. Diğer son derece büyük sensörlü kameralardan farklı olarak LS911, tarama sensörü yerine CMOS kullanır. Bu , başka hiçbir şeyin size sağlayamayacağı bir deneyimle sonuçlanan , olabilecek en ciddi kameradır.

Devasa silikon parçası 12 megapiksel çözünürlüğe (3888×3072) sahiptir ve bu da 75 mikronluk çok kalın piksellerle sonuçlanır. Şu anda yalnızca monokrom sensörle sunulan kamera, 2100 gibi çok yüksek bir taban ISO’ya ve maksimum ISO 6400’e sahiptir. Fotoğraflar DNG raw, 16 veya 32 bit TIFF ve JPEG olarak CompactFlash veya SD’ye kaydedilebilir. kartına veya kameranın dahili 900 GB depolama alanına. USB 3.1 bağlantı noktası üzerinden harici bir sürücü bağlamak da bir seçenektir.

Sensör akromatik olsa da LS911, renk filtreleri kullanan 3 çekimli bir sistem aracılığıyla renkli görüntüler üretmek için şık bir entegre özelliğe sahiptir.

En şaşırtıcı özelliklerden biri, LS911’in muazzam sensörünün ne kadar hızlı okuyabildiğidir – 1/26s, bu da elektronik deklanşörün bu hıza kadar çalıştırılabileceği anlamına gelir. Ve belki de daha etkileyici olanı, LS911’in 26 fps’ye kadar 4K sıkıştırılmamış video kaydetme kapasitesine sahip olmasıdır.

LargeSense, LS911’i 2018’de 106.000 $ karşılığında piyasaya sürdü. Artık yenisi satın alınamıyor çünkü şirketin web sitesine göre LargeSense şu anda “iki parçalı dijital arka” olacak ve 26 megapiksel çözünürlüğe sahip LS911 Mark 2’yi geliştirme sürecinde. Tamamen entegre bir kamera olan mevcut LS911’in aksine, LS911 Mark 2 dijital bir arka yüze sahip olacak.

Ancak Kaliforniya merkezli şirket şu anda 4,7×5,5 inç akromatik sensörle donatılmış 6,7 MP dijital arka kısım olan daha küçük LargeSense LS45‘i satıyor.