Mark Power

Bugünün dünyasını resimlerle betimlemek ve tasvir etmek: Kısaca, "Medeniyet: Ne Dönem!" Fransa, Marsilya'daki MUCEM'de sunulmuştur. Son yirmi yılın fotoğraf sanatını keşfetme ve çevremizdeki dünyayı düşünme fırsatı. Mark Power, Papa John Paul II'nin cenazesi , 2005 © Mark Power, Magnum Fotoğrafları “ Medeniyet: Ne Dönem! Başlığın kendisi , Marsilya'daki Avrupa ve Akdeniz Medeniyetleri Müzesi'nde ( MUCEM ) 1.000 m2'lik bir alana yayılmış, yaklaşık 30 ülkeden 120 fotoğrafçının 220'ye yakın baskısını sergileyen bu serginin iddialı doğasını yansıtıyor . 1955'te, o zamanlar New York Modern Sanat Müzesi'nin fotoğrafçılık bölümünün küratörü olan Edward Steichen tarafından tasarlanan efsanevi “ The Family of Man ” sergisinin bir tür çağdaş muadili -İki küratör olan Holly Roussell ve William Alexander Ewing, "paylaşılana odaklanıyor" diyor. Bu nedenle, nereden geldiğimize veya nerede yaşadığımıza bakılmaksızın hepimiz için ortak olan değerlerle ilgilidir. Bu nedenle, sergide insan yaşamının ana yönleri temsil edilmektedir: aile, ev, iş, eğlence, ulaşım, üretim, tüketim, sosyal kontrol sistemleri, parasal mübadele vb. Prestijli selefi gibi, "Medeniyet: Ne Dönem!" fotoğraflarla zamanının bir portresini çizmeyi hedefliyor, ancak karşılaştırma burada bitiyor, çünkü yaklaşık 70 yılda dünya ve fotoğraf oldukça değişti. The Family of Man'in siyah beyaz hümanist bakış açısı, yerini ağırlıklı olarak renkli çağdaş perspektiflere bıraktı. Tema, salgından önceki haliyle dünyanın bir yorumunu sunan sekiz bölümden oluşuyor: "Kovan", "Tek başına", "Akış", "İkna", "Kontrol", "Kırılma", "Kaçış," " ve sonra." Her gün milyarlarca görüntünün dolaştığı bu internet ve sosyal medya çağında, bu kısa başlıklar hashtag olarak karşımıza çıkıyor. Massimo Vitali, Piscinao de Ramos , 2012 © Massimo Vitali İki küratör, " Bu temalar, çeşitli projelere bakarken belirlediğimiz güçlü fikirleri sunuyor; çağdaş gezegen uygarlığımızı tanımlıyorlar ve aynı zamanda ziyaretçilere ziyaretleri boyunca rehberlik eden yön işaretleri olarak işlev görüyorlar. Görüntülere gelince, son yirmi yılın bir fotoğrafik anlatım panoraması sunuyorlar. Sergide hayal gücü ve kurgunun yeri varken belgesel eserler egemendir, çünkü izleyiciyi düşünmeye davet ederken göstermek ve tanıklık etmek fikirdir. Birkaç küratöryel seçenek öne çıkıyor. Resmi bir bakış açısına göre, büyük, hatta çok büyük formatlar, burada ve orada setler halinde gruplanan daha küçük işler ile mekana hakimdir. Aklıma gelmişken: Pieter Hugo'nun portre serisi "Benim ve Arkadaşlarım İçin Cehennemde Bir Yer Var" (2011–2012), "Seramik Kediler (eBay)" (2015), Penelope Umbrico ve hatta korkunç ve baştan çıkarıcı anti-personel mayınları (2004) Raphaël Dallaporta. Jeffrey Milstein, Newark 8 Terminal B , "Airports" dizisinden, 2016 © Jeffrey Milstein Diğer bir baskın eğilim: Sergi boyunca, hava veya yüksek açılı çekimlerin tekrarlanması, iki küratörün dünyayı daha iyi anlamak ve kucaklamak için bir adım geri atma arzusunu ortaya koymanın bir yolu, bazen grafik güzelliğe odaklanarak - "Havaalanları" (2016) Jeffrey Milstein - bazen desenlerin soyutlanması üzerine, Gerco de Ruijter'in ekili tarlaları resmettiği "Almost Nature" (2012) adlı eserinde olduğu gibi. İnsan faaliyetlerinin çevre üzerindeki etkisini göstermek için hava fotoğrafçılığını ilk kullananlardan biri olan Kanadalı fotoğrafçı Edward Burtynsky'nin çalışması da gösterinin bir parçası. İnsanın yüksekliğinde, etki daha az muhteşem değil: örneğin, Grand Paris Express'in yapımında kullanılan Koumba tünel açma makinesini yayılan bir canavara benzeyecek şekilde fotoğraflayan Brodbeck ve de Barbuat ile. MUCEM tarafından bu sergi için görevlendirilen bir diğer sanatçı, Yohanne Lamoulère, Marsilya liman bölgesinde kurulan veri merkeziyle ilgilendi. Görüntünün adı ironik bir şekilde The Kiss. Biraz daha ileride, Michael Wolf'un serginin etrafına dağılmış iki fotoğraf setiyle şaşkına dönüyoruz: İster "Yoğunluğun Mimarisi # 91" (2006) veya "Tokyo Sıkıştırması" (2010), Tokyo taşıtlarının yüzlerinin parçalanmış halini gösteriyor Japonya'nın başkentindeki kalabalık metronun sisli camlarına karşı 2019'da hayatını kaybeden Alman fotoğrafçı, aşırı nüfusun sonuçlarına işaret ediyor. Yohanne Lamoulère, Le baiser, 2020, Interxion - MRS2 , 2020 © Yohanne Lamoulère, Tendance Floue Michael Wolf, "Yoğunluk Mimarisi" serisinden, 2006, Şangay © Michael Wolf Hala yaşamlar sergideki gibi değil. Robert Zhao Renhui'ninkiler, tüylerini diken diken diken ettikleri için fark edilmeden kalmazlar. Yapay renklerle kare elma veya balık gibi şeyleri gösterirler. Kurgu? Hayır, çünkü eşlik eden açıklama, bu canavarca yaratıkların endüstriyel bir sürecin ürünü olduğunu, dolayısıyla insan tarafından tasarlanıp yaratıldığını açıklıyor. Robert Zhao Renhui bir "klinik" sunuma güvenirken, yani gereksiz aydınlatma etkisi olmadan, Xing Danwen ise disCONNEXION, A14 (2002-2003) ile hayatımızdaki teknolojiler. Robert Zhao Renhui, Pomme carrée , 2013 © Robert Zhao Renhui Reiner Riedler, Rivière sauvage , de la série "Sahte Tatiller", 2005 © Reiner Riedler Ve tüm bunların içindeki birey? Çok az eserde herhangi bir yüz vardır. Bilinçli olsun ya da olmasın, iki küratör, 2005 yılında Papa II. John Paul'ün cenazesinde çekilen Mark Power'ın bu görüntüsünde olduğu gibi, kitleler arasında bir insan vizyonunu tercih ettiler. Sadece ikinci bakışta gördüğümüz kalabalık, töreni yayınlamak için kullanılan hoparlörlerden oluşan bir duvar tarafından kelimenin tam anlamıyla eziliyor. Sergide ayrıca, Ramos Massimo Vitali'nin yüzme havuzlarının yapay cennetleri ve Reiner Riedler'in “Sahte Tatiller” (2005) serisi, tam tersine herhangi bir rahatlık sağlamıyor. Ancak küçük bir umut ışığı var: sergi Vincent Fournier'in Guyanese Uzay Merkezi'nin görünümü ile sona eriyor. Başka bir yerde daha iyi bir gelecek vaadi? Sophie Bernard tarafından Sophie Bernard, fotoğrafçılık konusunda uzmanlaşmış bir gazeteci, La Gazette de Drouot ve Le Quotidien de l'Art'a katkıda bulunan , Paris'teki EFET'te küratör ve öğretmen . "Medeniyet - Quelle époque!" , 28 Haziran 2021'e kadar, MUCEM, Marsilya. Daha fazla bilgi burada. William A. Ewing ve Holly Roussell tarafından düzenlenen sergi kataloğu, 352 sayfa, 29,5 x 24,5 cm, yumuşak kapak, artı 350 illüstrasyon, Thames & Hudson. Burada mevcut . Brodbeck & de Barbuat, Tunnelier Koumba, 2020 © Brodbeck & de Barbuat, Grand Paris 2020 Xing Danwen, disCONNEXION A14 , 2002-2003 © Xing Danwen, courtoisie Boers Li Galerisi