Philips Jones Griffiths

Vietnam Savaşı’nın yarattığı yıkımı, sömürgeleştirilen halkları, yoksulluğu, siyasi çekişmeleri pathosun ötesinde, gerçekçi bir üslupla ele alan Philips Jones Griffiths zamanın acımasızlıklarına odaklanarak görünmez olanı, yok sayılanı açığa çıkardı. “Yaralı bir cismin ya da yaralı çocuğunu sıkan bir annenin resmi ne anlama geliyor? Neden oluyor? Bunu bilmek istiyorum. Sadece bir tür çatışmanın görsel doruklarını fotoğraflamaktan memnun değilim. Ona neyin yol açtığını ve bundan sonra ne olacağını bilmek istiyorum.” Belli coğrafyaların mahkum bırakıldığı siyasi ve sosyal durumları inceleme altın alan Griffiths, 120’den fazla ülkeyi dolaşarak; Teksas’ta yoksulluğu, Kuveyt’teki Körfez Savaşı’nı, Cezayir’in sömürgeye uğramasını, Amerika’nın Güneydoğu Asya’daki işgalini, Galler’deki kömür madencilerini ve Londra sokaklarındaki savaş karşıtı protestoları fotoğrafladı. 1966’da Vietnam’ın kendini kültürünü ve geleneklerini belgelemeye karar verdi ve savaş bittiğinde ülkeye giren ilk batılı gazeteci oldu. Philips Jones Griffiths savaşı, yoksulluğu ve siyasi çekişmeleri gösterirken sınıflar ve kültürler arası eşitsizliklere de göndermelerde bulunur. Onun yarattığı kompozisyon ve derin kontrast ölümün vadisinde yaşayan Eugene Smith’in görüntüleri gibidir. Yere düşmüş bedenler, anne kucağında ölü çocuklar Griffiths görüntülerinde yer alırken Pavese’nin yinelediği soruyu bir kez daha sormalıyız kendimize: “Savaş bir gün biterse kendimize şu soruyu sormalıyız, peki ya ölüleri ne yapacağız? Neden öldüler?” Yazı: Sevil Ateş

Philips Jones Griffiths : Zamanın Acımasızlıklarına Ortak Olmak