Meksika’nın Eugene Smith’i olarak anılan Nacho Lopez, ulusal kimliğini oluşturmak ve etnik farklılıkları ortaya koymak için halkın yaşamına nüfuz ederek gerçekçi bir üslup benimsedi.
Sokağa inen Lopez’in çalışmaları genellikle mahkumlar, gecekondu sakinleri, yoksullar, çocuklar ve ezilenlerdi.
Nacho Lopez, 1923 yılında Ignacio Lopez Bocanegra olarak Meksika’da doğdu. Babası Palmolive Sabunu’nun satış ve reklam yöneticisiydi. Babasının bu alanda çalışmasını izlemek, fotoğraf ve reklamcılık alanında da ilgi uyandırdı. Amcasından bir kamera hediye etti ve zanaatını mükemmelleştirmeye başladı. Çok genç yaşta belgesel fotoğrafçılığına özel bir yetenek gösterdi ve “Yucatecan Fotoğraf Hobi Kulübü” nü kurdu.
1944’te Lopez, Sinema Filmi Çalışmaları İşçileri Sendikasında kameraman yardımcısı olarak çalışmaya başladı. Aynı zamanda Life Magazine için fotoğrafçı olan Victor De Palma’nın asistanı oldu. Lopez, Palma’yı fotoğrafçılık sanatındaki ilk öğretmeni olarak görüyor.
Güzellikten bahsetmek, gerçekliği kötüye kullanmaktır. Açık olanı aldatmaktır: halkımızın sefaleti, saf güzellik fotoğrafçısının estetiğiyle zıttır. Fotoğrafçılık temelde, içeriğin estetik üzerine hakim olması gereken belgesel anlatımın bir aracıdır ve bu sadece bir estetik oyun olduğunu hissettiğim için çoğu insan arasında paylaşılabilen zamansız değerleri yansıttığında gerçek bir sanat biçimi haline gelebilir. Steril bir işlemdir.
Nacho Lopez, estetik ve içerik araştırmalarıyla dünya çapında fotoğrafçılık için önemli bir dönüm noktasıdır. Sadece çekimlerindeki teknik ile değil, kadrajına aldığı insanları herhangi bir manipülasyona uğratmadan yansıtması onun önemli özelliklerindedir. Belirli teknikler kullanması yine ideolojik olarak ezilenin yanında olması özellikle de maden işçilerini yansıttığı fotoğrafları kuşkusuz onu Eugene Simith’e daha da yakınlaştırır.
Bir fotoğraf sadece bir görüntü değildir, gerçek bir yorumdur; aynı zamanda bir iz, bir ayak izi ya da ölüm maskesi gibi doğrudan gerçekten çıkarılan bir şeydir
Susan Sontag
Nacho Lopez, en çok Meksika’daki hayatı belgeleyen 1950’lerdeki fotoğrafçılığı ile tanınır. Fotoğrafları, Mexico City’nin kenar mahallelerindeki yoksulluk, rahatsızlık ve toplumdaki günlük aktiviteler gibi konuları içeren hayatı aydınlattı. Bu fotoğraflar ve onlara eşlik eden hikayeler çok tartışmalıydı çünkü hükümetin o sırada teşvik etmeye çalıştığı müreffeh büyümeyle çelişiyorlardı.
Fotoğrafçılık konuları Meksika’nın gecekondu yaşamının ötesine geçiyor. San Francisco’daki Güzel Sanatlar Sarayı, Lopez’in kariyerinin aşamalarını içeren bir sergiye ev sahipliği yaptı. Çalışmalarını altı farklı kategoriye ayırdılar. İlk kategori, yukarıda tartışılan Meksika gecekondu dönemiydi. İkinci olarak Manana y Siempre! Dergilerinde yayınlanan resimler sunulmuştur. Üçüncü kategori Lopez’in Meksika’daki yerli grupları ve geleneklerini fotoğraflayan çalışmasını vurguladı. Dördüncü bölüm, nesnelerin, mekanların ve bedenlerin birbirleriyle etkileşime girdiği, sanatçının deneylerine odaklanıyor. Beşinci kategori dansa olan ilgisini gösterdi.
Serginin son kategorisi sinematografi ile yaptığı çalışmaları sergiledi. Lopez, en önemli sinematografi eserinin “Bu Dünyada Bir Yerde” olduğuna inanıyordu. Küba’dayken Özgür Havana’nın ilkelerini kaydederken Küba Devrimi ile ilgili bu parçayı yarattı. Ne yazık ki, bu film Meksika’da sansürlendi ve kurgusu hiçbir zaman bitirilmedi.
Lopez öğretmenlik kariyerine 1976 yılında Veracruz Ana Üniversitesi Plastik Sanatlar Fakültesi’nde başladı. 1986’da Mexico City’de vefat etti. Nacho Lopez, Meksika dışında pek tanınmasa da, son birkaç on yılın en etkili Meksikalı fotoğrafçılarından biri olarak kabul ediliyor. Rahatsız konuları fotoğraflayarak kabul edilebilir olanın zarfı itti. Yetkililer aynı fikirde olmasa bile, çevresinde gerçekten neler olduğunu görmezden gelmeyi imkansız hale getirdi.
