Leica S1 (1996)
Leica S orta format fotoğraf makinelerini duyduysanız, neden Leica S2’nin ardından daha yakın zamanda piyasaya sürülen Leica S3’ün geldiğini, ancak bunların Leica S1’e sahip olmadığını hiç merak ettiniz mi? Cevap: yaptılar. Ancak çoğu insan bunu hiç duymadı; hem son derece nadir olduğu için, hem de 1996’da – temelde dijital ayaklanmanın doğuşunda – piyasaya sürüldüğü için. Leica S2 on iki yıl sonrasına kadar piyasaya sürülmedi; bu noktada dijital fotoğrafçılık endüstri standardı haline geldi.
1996 yılında Photokina’da tanıtılan ve 1997 yılının sonlarına doğru halkın kullanımına sunulan Leica S1, iki temel nedenden dolayı manşetlere çıktı: 26,4 megapiksel çözünürlüğü ve orta format sensörü. Bunu perspektife koymak gerekirse, 2004 yılında 31,6 megapiksel Phase One P30 piyasaya sürülene kadar S1’in çözünürlüğü aşılmadı. S1’den önce daha yüksek çözünürlüklü orta format arkalıklar vardı, ancak bunlar yalnızca 4×5 geniş format gövdeler içindi. Phase One P30 piyasaya sürüldükten sonra bile Leica S1, Leica S2 piyasaya sürülene kadar şimdiye kadar yapılmış en yüksek çözünürlüklü tam entegre kamera olma özelliğini koruyordu.
S1’in orta format sensörü garip bir 36×36 boyutundaydı; bu, tam çerçeveden uzaysal olarak %50, diyagonal olarak ise yalnızca %17,7 daha büyük olduğu ve her ikisinin de aynı yatay görüş alanını üreteceği anlamına geliyordu. Bir tarama kamerası olduğu için sensörün tamamının okunması üç dakikadan fazla sürdü.
Görüntü kalitesi, zamanına göre kesinlikle büyüleyiciydi. Temel ISO 50 olan üç doğrusal CCD sensöre sahipti ve mükemmel renk üretimiyle büyük beğeni topladı. Bir tarama sensörü kullandığından ve dolayısıyla enterpolasyon gerektirmediğinden, her fotositede tam RGB renk bilgisini yakalayabiliyordu. Ortaya çıkan 48 bitlik dosyalar devasa bir 150 MB hıza ulaştı. Bu sadece yaklaşık 30 yıl sonra ağır bir dosya değil, aynı zamanda 1996’da ortalama ev bilgisayarının yalnızca 1.000 MB (1 GB) civarında bir sabit disk kapasitesine sahip olduğunu da belirtmekte fayda var.
Düşük 50 temel ISO’su, gerçek RGB 48 bit dosyaları, muazzam 26,4 MP çözünürlüğü, geniş sensörü ve yaklaşık 11 duraklı dinamik aralığıyla, 1996’da tamamen duyulmamış sonuçlar elde etme kapasitesine sahipti.
Benzersiz özellikler listesine ek olarak, kameranın kullanıcı tarafından değiştirilebilen bir lens yuvası vardı. Seçenekler arasında Leica R ve M, Canon FD, Contax C/Y, Minolta MD, Nikon F, Olympus OM ve Pentax K yer alıyordu; temel olarak şimdiye kadar yapılmış tüm ana akım 35 mm lens yuvaları. Sensörün yatay ölçümü 35 mm filmle aynı olduğundan ve diyagonal önemli ölçüde daha büyük olmadığından, çoğu 35 mm lensin görüntü dairesi 36×36 mm sensörünü kapsayabiliyordu.
Şimdiye kadar yalnızca 1.500 adet üretildi, ancak çoğu hesaba göre bunlardan yalnızca 150 tanesi satıldı.
