Bugüne kadar yüzlerce fotoğraf çektiniz ve çekiyorsunuz ama en zor kısmı sizce de çektiğiniz fotoğraflar arasından yayınlamak veya baskı almak için seçim yapmak değil mi? Hangi fotoğraf sorusuna Bruce Barnbaum bu yazısının size yardımcı olabileceğini düşünüyoruz.
Dışarıya fotoğraf makinemle çıktığımda her ihtimale karşı gözümü açık tutmaya çalışıyorum ama tabii ki konu beni gerçekten ilgilendiriyor olmalı. Duygusal rezonansı olmayan bir şeyi fotoğraflamaya kendimi zorlayamam. Eğer denersem, bu zorunlu bir görüntü olacak ve bu bir başarısızlık olacak.
Bazen kendimi bana güzel ya da çekici gelmeyen yerlerde buluyorum ama yine de onlarda bir şeyler bana çekici geliyor. İyi bir örnek, her biri korkunç kentsel dosya kutuları olma eğiliminde olan yükselen gökdelenlerle dolu büyük şehirlerin şehir merkezidir ve yine de aralarında büyüleyici geometrik etkileşimler olabilir. Onları bulmak çok ödüllendirici. Bu yüzden, güzellikten önemli ölçüde yoksun olduklarını düşünmeme rağmen, bu tür şehir merkezlerinde büyük bir coşkuyla fotoğraf çektim.
Çoğunlukla, ilgimi ve aşkımı çeken doğadır. Hem duygularımla hem de fotoğraflarımla en rahat olduğum yer doğa. Doğada gerçekten “fotoğraf aramıyorum”, sadece doğada olmaktan zevk alıyorum ve periyodik olarak, aktif olarak aramadan daha fazla araştırma gerektiren bir şey üzerime atlıyor. Sanırım benim onu bulmak yerine onun beni bulduğunu söyleyebilirsin. Dikkatimi çeken, “beni yakalayan” desek, tepki vermesi biraz zaman alan bir şey. Bazen anlık oluyor ve örneğin hızla değişen ışık varsa hızlı hareket etmem gerekiyor. Diğer zamanlarda, konuda gördüğüm ilişkileri en üst düzeye çıkarmak için merceğin yerleştirilmesi gereken yeri mükemmelleştirmek gibi şeyler hakkında çok düşünmek gerekiyor.
Her görüntüye böylesine dikkatli bir şekilde yerleştirildiğinde ve konunun benim için gerçekten bir şey ifade ettiğinin daha fazla tanınmasıyla, ortaya koyduğum her olumsuzluğun basıldığı anlaşılıyor. Tabii ki durum böyle değil. Neden? Bazılarını reddetmeme ve diğerlerini yazdırmak için seçmeme neden olan nedir?
Her Negatif Yazdırılmaz ve Her Baskı Yayımlanmaz
Görünen o ki, bir teşhir yapmak için ne kadar harekete geçsem de, olumsuz geliştirildiğinde ve kanıtlandığında, bana çalışmam için bir şey veriyor, ona farklı bir şekilde yaklaşmam gerekiyor. Konuyla ilgili iletmek istediğim düşüncenin ciddi bir şekilde iletilme şansı olup olmadığını değerlendirmeliyim. İyi görünmeye devam etmeli ve başkalarının yanıt vereceği şekilde yazdırabileceğimi belirtmeli.
Önemli bir şey söylemeye çalışmak gibi. Dinleyicilerin yanıt vereceği doğru kelimeleri ve düşünceleri kullanmak istiyorsunuz ve bu, tek bir aile üyesi veya arkadaşınızla veya geniş bir kitleye hitap ederken geçerlidir. Bu nedenle, bir görüntünün düşüncelerimi aktarıp aktarmadığını değerlendirmeye çalışırken çoğu kişi reddediliyor. Ya artık beni heyecanlandırmıyorlar ya da olumsuzluğu ortaya çıkardığımda peşinde olduğum şeyi ifade etme görevine uygun görünmüyorlar.
Önemli bir sayı testi geçer ve yazdırılır. Bu noktada başka bir değerlendirme gerçekleşir. Görüntüye yaratıcı değil, izleyiciymişim gibi bakmaya çalışıyorum. Basit soruyu soruyorum: Beni hareket ettiriyor mu? Mümkün olduğunca objektif olmaya çalışıyorum, sırf onu ürettiğim için kendimi görüntüye aşık olmaktan uzaklaştırıyorum. Bu kolay bir iş değil ve kendimi yapımcıdan izleyiciye dönüştürmeyi ne sıklıkla başardığım hakkında hiçbir fikrim yok.
Ardından, özellikle görüntüleri bir sergiye koymayı veya bir kitapta yayınlamayı düşünüyorsam, başka bir değerlendirme yapılır: Birbirlerine ne kadar iyi uyuyorlar? Bunun ötesinde, görüntü kümesinin ne kadar çeşitli olması gerektiği sorusudur. Örneğin, birbirinden bağımsız olarak dört görüntünün benim mutlak favorilerim olduğuna karar verebilirim. Ancak bu dördünün bir sergide veya kitapta çok fazla ortak noktası varsa, bunlardan birini veya ikisini çıkarmak, bireysel olarak iyi olmadığını düşündüğüm diğerlerini seçmek en iyisi olabilir, ancak bu, seti daha çeşitli, daha ilginç hale getirir. Bu noktada sadece görüntüleri tek tek değil, seti bir bütün olarak değerlendiriyorum.
Sonra yavaş yavaş uzaktaki zirve sisin içinden çıkmaya başladı. Orada olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu ve bu fark yarattı. Uzakta gizlenen bir hayalet gibi görünmesi, zaten harika olan sahneye gerekli gizemi ekledi.
Bu garip görünüyorsa, bir spor benzetmesi düşünün. Diyelim ki bir futbol takımı kuruyorsunuz ve en iyi takımı oluşturmak için on bir oyuncu seçmeniz gerekiyor (Kanada futbolu ise on iki oyuncu). Ama en iyi üç oyuncunun hepsi oyun kurucudur. En iyi oyun kurucuyu seçip ardından paslarını yakalamak için en iyi sonu ve onu kovulmaktan korumak için en iyi mücadeleyi seçmek yerine, bu ikisi arasında olmasa bile, üçünü de seçerseniz sıkışıp kalırsınız. üç “en iyi oyuncu”
Bugün, bir araya getirdiğim ve yayımlanmak üzere olan bir kitap nedeniyle bu süreçteyim. Kitap, kariyerim boyunca daha önce hiç yayınlamadığım veya sergilemediğim görüntülerden oluşuyor. Pandemi hepimizi vurmadan hemen önce, kariyerimi 4×50 inçlik negatifleri sistematik, kronolojik bir şekilde gözden geçirmeye karar verdim. Umudum, basılmaya değer bir ya da iki, hatta belki birkaç tanesini ortaya çıkarmaktı; yıllar önce ya gözden kaçırdığım ya da tatmin edecek şekilde yazdıramadığım yazılar. Şok ve zevkle, birbiri ardına, daha önce hiç gösterilmemiş bir fotoğraf hazinesi bulmaya başladım. Bu tür görüntülerin sayısı o kadar arttı ki onları bir kitap haline getirmeyi düşünmeye başladım ve şimdi o kitap yayınlanmaya doğru ilerliyor.
Bu, genel manzaralar, ormanlar ve ağaçlar, yarık kanyonlar, şehir merkezindeki kentsel görüntüler, İngiltere katedralleri vb. gibi konular da dahil olmak üzere bölümler halinde düzenlenmiş hayatımın çalışmalarının bir retrospektifidir, ancak görüntülerin hiçbiri daha önce yayınlanmamış, bu da onu bir çok sıradışı bir retrospektif. Her bölüm için görsel seçmek beni yukarıda özetlenen seçim sürecine sokuyor. Ayrıca bir bölümden diğer akışa geçişleri olabildiğince sorunsuz hale getirmek için çalışıyorum. Bu göz korkutucu bir görev, ancak oldukça dikkat çekici bir şekilde bir araya geliyor. Ne kadar ürkütücü olursa olsun, bu garip pandemi döneminde bu proje üzerinde çalışmak tam bir keyifti. Hepimizin buna ihtiyaç duyduğu, bana anlatılmamış zevkli saatler ve günler verdi.
Bu makaleyi, son iki yılda yeniden keşfedilen, ancak kitapta yer almayan resimlerle gösteriyorum. Ne de olsa, bu dergi makalesine kitapta yayınlanacak olan görselleri koysaydım, bunlar daha önce yayınlanmış olurdu! İtiraf etmeliyim ki, bunu ya da bunu reddederken yayın için doğru olanları seçip seçmediğimi merak ederek dişlerimi gıcırdattım. Bu asla kesin bir seçim değildir, ancak bir noktada bir karar verilmesi gerekir.
Başlık resmi, Tanrılar Vadisi’nden Anıt Vadisi: Bu iki çarpıcı yer, 15 milden daha uzaktadır, ancak gün batımına yakın, uzun bir mercek kullanılmasıyla bitişik görünüyorlar. Fırtınalı bir gün çökmüştü, bulutlar kayboluyordu ve iki jeolojik form arasındaki güneş kenarlı katmanlar, ikisi arasındaki araziyi harekete geçirdi.
Yazar hakkında: Bruce Barnbaum , dünyanın en önde gelen fotoğraf düşünürlerinden ve eğitimcilerinden biridir. İkonik kitabı “Fotoğraf Sanatı, Sanatsal İfadeye Kişisel Bir Yaklaşım”, fotoğrafik düşüncenin, içgörünün ve öğretimin incili olarak geniş çapta kabul görmektedir. Bruce ayrıca en iyi siyah beyaz geleneksel karanlık oda yazıcılarından biri olarak bilinir. Çalışmaları Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa’daki galerilerde temsil edilmektedir ve dünya çapında müzeler ve özel koleksiyonerlerin koleksiyonlarında yer almaktadır.
