Ortak donanım ve kullanım
Donanım açısından iki kamera neredeyse aynı; Sony’nin toza ve neme dayanıklı olduğunu söylediği nispeten kompakt magnezyum alaşımlı gövde tasarımını paylaşıyorlar.
Son zamanlardaki a6700’e çok benziyorlar; a6x00 tasarımının biraz daha derin, daha bloklu bir yinelemesi, ancak iki önemli açıdan geliştirilmişler. İlk olarak, birinci nesil a7C’nin APS-C-DSLR alt vizörü: hâlâ 2,36M noktalı bir paneldir (kullandığınızda bunun düşük çözünürlüklü olduğu anlaşılır), ancak gelişmiş vizör optikleri ona çok daha saygın bir 0,7x görüntü verir. büyütme. Bunun temel nedeni boyut endişeleridir (mevcut yüksek çözünürlüklü paneller %30 daha büyüktür) ancak bu, a7CR’nin 3000 dolarlık bir kamera için önemli ölçüde yetersiz kaldığı anlamına geliyor.
İkinci gelişme, ön ayar kadranının eklenmesidir; bu, orijinal a7C’de olduğu gibi her şeyi başparmağınızla yapmak zorunda kalmak yerine, işaret parmağınızın ucunda bir pozlama parametresine sahip olabileceğiniz anlamına gelir.
Her iki kamera da yüksek hassasiyetli jiroskop sensörlerine, daha iyi kamera/lens iletişimine, güncellenmiş algoritmalara ve görüntü sabitleme performansını 7EV derecesine yükseltmek için daha fazla işlem gücüne sahiptir. Her ikisi de şarj başına yaklaşık 500 çekimlik pil ömrü değerleri sağlamak için kullanışlı derecede büyük NP-FZ100 pili kullanıyor. Ayrıca her ikisi de gövdenin yan tarafında bulunan tek bir SD kart yuvasına bağlı, bu da onları a7 IV ve a7R V gibi modellerden ayırıyor.
Onları Sony serisinin geri kalanından ayıran başka bir şey de, pozlamayı başlatmak için sensörün açılmasını (mekanik bir ilk perde yerine) kullanan daha küçük, daha basit deklanşör mekanizmalarının kullanılmasıdır. Bu, geniş diyafram açıklıklarıyla yüksek deklanşör hızlarında çekilen görüntülerde bokeh’i etkileyebilir ancak aynı zamanda maksimum deklanşör hızını 1/4000 saniyeyle ve flaş senkronizasyon hızını 1/160 saniyeyle sınırlandırır.
