Üniversitedeki ilk yılımdı. Kendime fotoğrafçılık öğretmek için her gün dışarı çıkıyordum, Harry Potter daha yeni sinemalara çıkmıştı ve Canon tam destekli ilk amiral gemisi Canon EOS 1D ile dijital fotoğrafçılık dünyasına girdi. O sırada Canon EOS D30 ile çekim yapıyordum ve 1D’yi satın almanın bir yolunu göremedim, ancak buna gerçekten ihtiyacım olduğunu da düşünmedim. Sonra ilk tuttuğum an geldi.
Arkadaşlarım Fred Miranda ve Ben Horne ile San Diego Vahşi Hayvan Parkı’nda dolaşıyordum ve ilk kez kendimi aşırı kamera kıskançlığı yaşarken buldum. Kullandığım D30 harikaydı ve bana ışık ve odak dengesini öğretmeme yardımcı olurken, 1D kendi başına bir kategorideydi. California’dan eve döndükten sonra, sadece 1D’yi alabilmek için aylarca kamera ekipmanı alıp satmaya ve hatta kendi lenslerimi yaratmaya harcadım. Dairemin yanındaki bir Meksika restoranından fasulye ve peynirli burrito diyeti alarak masraflarımı azalttım ve yenilenmiş 1D’ler piyasaya çıktığında bir tane satın aldım.
Geldiği zamanı hala hatırlıyorum. Yenilenmiş bir birim olduğu için resmi bir kutu yoktu, bunun yerine gövde ve aksesuarları içeren düz beyaz bir kutu vardı. Elime aldığımda, sağlam, rafine ve üzerine bir kariyer inşa edecek kadar sağlam hissettiren bir kameraydı… ve şanslı olduğum şey de buydu. ASU’daki derslerden büyükannemin Illinois’deki evindeki yaz tatiline kadar her yere götürdüm. Aslında 2002’de tren raylarına giderken yanımda götürdüğüm ilk kameraydı.
Bunu öğrenmek için gece gündüz her zaman dışarı çıkardım. Uzun bir pozlama için nasıl elde tutulacağından, sensörün pozlamayı nerede sevdiğini bilmeye kadar, bunun içini ve dışını öğrenmek, Arizona Cumhuriyeti’nde bir staj olan ilk fotoğrafçılık işime başvuracak kadar kendime güvenmemi sağladı. . 1D ile bir kariyer yolu geliştireceğim ve fotoğraflayacağım insanlar için takdir edeceğim. Gönderen ünlüler ve sporcular sosyal hizmet uzmanları, laboratuvar bilim adamları ve haftanın hatta hayvana, ben onlara lens ve 1D arkasında bütün vaktimi ve dikkat verdi.
O zamanlar, Canon’un orta menzilli zum modeli EF 28-70 f/2.8L idi ve en güçlü olmadığım bir yakınlaştırmaydı. Kontrastın ve konu izolasyonunun sabitlenmesinin biraz zor olduğunu hissettim ve aslında bunun yerine asal sayıları çekmeyi seçtim – tüm asal sayılar. Gittiğim her yere 35 f/1.4L, 45 f/2.8 TS-E, 50 f/1.4, 85 f/1.2L ve 135 f/2L’yi yanımda taşıdım. Evet, günün sonunda omzum kızarmıştı ama asallardan gelen görüntüler acıya değerdi. Şimdi geriye dönüp baktığımda, gazetedeki diğer fotoğrafçıların neden bana tuhaf tuhaf baktıklarını anlayabiliyorum, ama yapabilseydim hiçbir şeyi değiştirmezdim.
Zaman geçtikçe, birçok farklı şirketten bir dizi kamera sisteminden geçtim, ancak kalbimin bir kısmı 1D ile yaşıyor, çünkü estetik ve özgüvenimi geliştirmeye yardımcı oldu. Bu yüzden 2018’de birkaç yıl önce mümkün olduğunca yeni duruma en yakın olanı bulmaya çalıştım. Zor olacağını biliyordum, ancak yeni bir Nikon D1 bulduktan sonra, ne kadar uzun sürerse sürsün bir tane keşfetmeye yönlendirildim. Şans eseri sahip olacağı gibi, yaptım.
Bir Florida kamera koleksiyoncusu, deklanşörde neredeyse hiç çalıştırma olmadan yeni durumda bir kameraya sahipti. hemen aldım. Ayrıca, Nikon D1’imde olduğu gibi, hem modern platformlara kıyasla nasıl olduğunu görmek hem de böylesine önemli bir platformla gelen nostaljiyi yeniden alevlendirmek için fotoğraf makinesini kullanmaya kararlıydım.
Birkaç yıl boyunca, onu periyodik olarak yanıma alıp tren raylarına götürdüm ve ayna tokatının sesinin ve deklanşör tıklamasının tadını çıkararak dolaştım. Ergonomisi hakkında işlevsel olarak basit bir şey var. Arka tekerlek büyüktür ve orta düğmesi yoktur, menü sistemi şifrelidir ve büyük nikel-kadmiyum pili çıkarmak için bir düğmeye basmanız yeterlidir. Ama Tanrı, görülmesi harika bir şey.
EOS 1D’nin kalbi bir CCD olan sensördür. CCD’de çekim yapmamış olanlar için (1D’nin CMOS’a geçmesinden hemen sonra pazarın çoğu gibi), affetmez olduğu kadar güzel olan bir sensördür. Birçok yönden, erken bir CCD çipine çekim yapmak, krom film çekmek gibidir. Dinamik aralığın yalnızca birkaç işlevsel durağına sahip olursunuz, ancak sahip olduklarınız çarpıcı olmaktan başka bir şey değildir. Keskindir, renkler keskindir ve saniyenin 1/500’üne kadar flaş senkronizasyonu yapabilir. Ancak, pozlamada olduğu gibi, özellikle turuncu tren motorlarını fotoğraflarken beyaz dengesini sağlamak için son derece dikkatli olmalısınız, çünkü bazı görüntülerde turuncu doğru çekecek, bazılarında ise kırmızıya doğru kayacaktır. Dengeyi doğru yaparsanız, günümüzün tüm kameralarına dayanan, ancak önemli ölçüde daha düşük çözünürlükte görüntülerle ödüllendirileceksiniz.
Bu bizi şu soruya getiriyor: “Yirmi yaşındaki Canon EOS 1D, günümüz fotoğraf makinelerine nasıl dayanıyor?”
Birkaç yıl önce tekrar 1D ile çalışmaya başladığımda düşünmeye başladığım bir soru. O zamanlar Canon, 1DX Mark III’ü yeni piyasaya sürmüştü ve 1D ile yan yana denemem için bana bir tane gönderme nezaketini gösterdi. Beni şaşırtan şey, iki kameranın farklı olduğu kadar benzer olması. 1D daha ağırdır ancak dengelidir (özellikle 135 f/2L takılıyken). 1DX Mark III, endüstri son yirmi yılda kamera gövdelerinin ağırlığını giderek daha karmaşık malzemelerden çıkardığı için daha hafiftir. Ayrıca, ilk bakışta ergonomi neredeyse aynı olsa da, 1DX Mark III hızlı erişim için giderek daha fazla düğme ekledi.
Bu, foto muhabirlerinin ve yan spor fotoğrafçılarının en küçük ayarlamalara bile anında erişmelerine yardımcı olur. Benim için de,Daha az düğmeyi tercih ediyorum ve deklanşör veya diyafram açıklığı ile kritik ayarlamalar yapma eğilimindeyim, ancak daha ince olanlar için menüye basmayı umursamıyorum. Benim için 1D ile çekim yapmak rahatlamak için daha elverişliyken, 1DX Mark III daha yaratıcıydı.
Bu hikayeyi burada bitirmeyi planlamıştım… ve sonra R3 geldi .
Dürüst olmak gerekirse, Canon EOS R3 hakkında ilk bilgi aldığımda ne bekleyeceğimi bilemedim. R3 geldikleri kadar modern göründüğü için kesinlikle ona bakmadım ve 1D hakkında düşünmedim. Sonra bir gün Canon’dan içinde R3 üretimi olan bir kutu geldi ve beklendiği gibi pili şarj ettim (hepsi yanıp sönen noktaya bakarken) ve hemen tren raylarına çıkardım. Bu kamera testine 1DX Mark III (hatta R5) ile nasıl karşılaştırılacağını düşünerek girdim, ancak ilk birkaç dakika içinde bu kameralardan hiçbirini çekmediğimi fark ettim, 1D’nin ikinci gelişi.
R3 ile yaratmak düşünmek gibiydi ve kas hafızası akıcıydı. Yine, gurur duyduğu ve dünyayı çekebileceği bir kamerayla dolaşan 20 yaşında bir çocuktum. Birkaç kez, iki sistemi birlikte çıkardım, her biri birer omzuna asıldı. Birçok yönden, nereden geldiğimize ve nereye gideceğimize ileriye bakan bir fotoğraf perspektifiydi.
Blair Bunting’in tüm fotoğrafları, Canon EOS 1D ile çekilmiştir.
Yazar hakkında: Blair Bunting, Phoenix, Arizona’da yaşayan bir reklam fotoğrafçısıdır . Çalışmalarının daha fazlasını web sitesinde , blogunda , Facebook’ta ve Instagram’da görebilirsiniz . Bu hikaye burada da yayınlandı .
