Arlene Gottfried, Times Meydanı’nın Disney’den daha cesur olduğu 1970’ler ve 1980’lerin New York şehrinin çarpıcı bir sokak fotoğrafçısıydı. Çalışmalarının arşivi, ailesinin korumaya çalıştığı yüzlerce kutu filmden oluşuyor.
Gottfried, 2017 yılında 66 yaşında meme kanseri nedeniyle vefat etti ve arşivini kardeşleri Karen ve merhum komedyen ve oyuncu Gilbert Gottfried’e bıraktı. New York Times yakın zamanda Arlene Gottfried’in hem fiziksel çalışmalarını hem de mirasını sürdürme çabalarına yer verdi ve fotoğrafçının kardeşi ve karısı Dara Gottfried’den kariyerinin hatırlandığından emin olmasını istediğini belirtti. Ancak ölümünden kısa bir süre sonra Gilbert Gottfried hastalandı ve sonunda 2022’de 67 yaşında vefat etti.
Şimdi Dara Gottfried, Arlene’in sanatını ele alma, onu dijitalleştirme ve uzun vadede nereye gitmesi gerektiğini ve görüntülerin halkın erişimine nasıl açık tutulacağını belirleme görevini üstlenmekle meşgul.
Dara Gottfried, The Times’a “Arlene mirasının müzelerde, gösterilerde veya galerilerde canlı tutulmasını istedi” dedi. “Gilbert ve ben onun çalışmasının dünyayla paylaşılması yönündeki isteğini yerine getirmek ve böylece sonsuza kadar yaşayabilmek istedik.”
New York City sanat galerisinden Daniel Cooney Daniel Cooney Fine Art, çok sayıda New York City sokak fotoğrafçısının bulunduğunu söylüyor. Retorik olarak Arlene Gottfried’in çalışmalarını diğerlerinden ayıran şeyin ne olduğunu soruyor.
“Çalışması büyük ölçüde yaklaşımıyla ilgiliydi” diyor. “Bu resimleri başka hiç kimse yapamaz çünkü bunlar onun dünyaya bakış açısına özeldir. Ve bir bakıma bunlar sokak fotoğrafları olmasına ve New York şehrinin sokaklarıyla ilgili olmasına rağmen, onun kim olduğunu çok açıklayıcı oluyor çünkü kendini bu işin içine kattı.”
Cooley, on yılı aşkın bir süre önce Arlene Gottfried’le çalışmaya başladı ve fotoğrafçının çalışmalarının görünür kalmasına yardımcı olmak için ailesiyle birlikte çalışmaya devam ediyor. Cooney, Arlene’e ilk gösterisini verdi ve o hala hayattayken eseriyle birlikte bir başka gösteri daha yaptı. Cooney, vefatından bu yana onun çalışmalarını içeren üç gösteri düzenlediğini söylüyor.
Ayrıca Arlene’in çalışmaları bu yıl Paris ve Almanya’da sergilenecek, Cooley ise muhtemelen gelecek yıl Arlene’in imajını taşıyan başka bir sergiye ev sahipliği yapacak.
Kendisi şu anki planının sanatçının eserlerini sergilemeye odaklanmak olduğunu, bu arada yakın işbirliği içinde çalıştığı ailenin eninde sonunda Arlene Gottfried’in arşivi için kalıcı bir yuva bulacağını söylüyor. Bu, doğru yapılması için nedenler olduğu kadar birçok engeli de beraberinde getiren bir girişimdir. Örneğin Cooley, 10.000 ila 15.000 fotoğraf çekmenin, bunları uygun şekilde saklamanın ve sergilemenin, kataloglamanın ve dijitalleştirmenin çok fazla kaynak gerektirdiğini söylüyor. Müze alanı ve halk kütüphanesi bütçeleri sınırlıdır. Daha sıradan sorunlarla da karşılaşmak mümkün; örneğin birlikte çalıştığınız bir küratör farklı bir göreve gidebilir.
Cooley, “O kadar kolay değil” diyor. “Bu çok karmaşık bir süreç.”
Bu arada, doğru yeri bulmak, devasa arşivi alacak herhangi bir yeri bulmaktan çok daha zor. Aile, koleksiyonun erişime açık hale getirilmeden teslim alınmamasını tercih ediyor.
Cooley, “Birisi sokak fotoğrafçılığı üzerine bir tez yazıyorsa, onun erişim sahibi olmasını istersiniz ve pek çok arşiv bu tür şeylere erişime izin vermez” diyor. “Dolayısıyla doğru yerde olması gerekiyor ve çok fazla değişken var.”
Ve Arlene Gottfried’in çalışmalarını incelemekten kazanılacak çok şey var. Görüntülerin ötesinde, onun görüntülerinden sokak fotoğrafçılığına nasıl yaklaşılacağı konusunda öğrenilecek çok şey var.
“Çok fazla empati ve şefkat sahibiydi çünkü her zaman kültürün ya da toplumun kenarlarında yer alan insanları fotoğraflıyordu. Ve o insanlara asla saygıdan başka bir şeyle yaklaşmadı. Cooley, şöyle açıklıyor: “İnsanlara her zaman eşit kişiler olarak yaklaştı ve bu, yaşadığı döneme dair sağlam ve heyecan verici bir bakış açısı . “
Sonucun fotoğraflarda görüldüğünü belirtiyor. Arlene Gottfried’in konularında bir rahatlık ve rahatlık var; Cooley’nin de belirttiği gibi, bu konularda uzun süre kalmadığında bu durum daha da etkileyici oluyor.
“İnsanların bildiği işlerde çoğunlukla insanları tanımak için zaman harcamıyordu” diyor. “Yani, fotoğrafını çektiği insanların çoğuyla tanışır, birkaç fotoğraf çeker ve sonra yoluna devam ederdi. Yani konuşarak güven kazanmaya vakti yoktu. Bu onun tavırları ve vücut diliyle ilgili bir şeydi.”
Cooley tabloyu daha da güzelleştiriyor: Arlene Gottfried, New York şehrinin sokaklarında fotoğrafçı olmadan bir buçuk metrelik bir yükseklikte duruyor. Kendisiyle ilgili bir utangaçlığı olduğunu ve bir sahneye girip kontrolü ele geçirmeye çalışmadığını belirtiyor. Bunun yerine, saygıyla birleşen gerçek merakla hareket ediyordu ve çete üyelerinin ve eroin bağımlılarının yanı sıra çocukların ve metroya binen sıradan insanların güvenini kazanabildi. Arlene Gottfried, konularına olan gerçek ilgisinin ötesinde, onlarla akrabalık da buldu.
Cooley, “Sanırım dünyayı sonsuz bir şekilde merak ediyordu, onu anlamlandırmaya ve dünyadaki yerini anlamlandırmaya çalışıyordu” diyor. “İnsanların fotoğraflarını ondan farklı oldukları için çekmiyordu. Kendisiyle aynı olan insanları fotoğraflıyordu. Kendisindeki benzerlikleri fotoğraflıyordu.”
Başlıca motivasyonunun sanatçı olmak olduğunu söylüyor.
“Ve bu yüzden” diye devam ediyor, “bunun doğasında bir tür yabancı olmak var.”
Fotoğraflar: Arlene Gottfried
