Hikayeler

Marsilya fotoğrafçısı Théo Giacometti, Ağustos ayını ailesiyle birlikte yepyeni bir minibüste Fransa'yı dolaşarak geçirdi. Hedef: Brittany, korriganların ülkesi. Tamam, işte bu, tekrar yola çıkma zamanı, güneşliğimi taktım ve milleri silip süpürmeye hazırım, sağ elim direksiyonu sıkıca tutuyor, sol elim pencereden rüzgarla oynuyor. Özgürlük, keşif ve bilinmeyenin heyecanı, işte geliyorum! Bu lanet virüs sayesinde en son ne zaman seyahat ettiğimi bile hatırlayamıyorum. Pekala dostum, bakalım hala sende mi? Bakalım maceracı yanınız hala orada bir yerlerde mi ve hiçbir şeyin değişmediğinden emin olalım! Hiçbir şey değişmedi? Bundan emin misin? Küresel bir salgın, gişe rekorları kıran bir bilimkurgu filminden fırlamış sağlık protokolleri, kapalı sınırlar ve yürümeyi, araba kullanmayı bilmeyen ve benim evimde yaşayan minik, aylık bir yaratık. Yolculuk için kiraladığım dokuz kişilik büyük Opel'in kontağındaki anahtarı çeviriyorum ve yeni bir maceraya atılmaya hazırız: Ailemle turizm işini yapmaya gidiyorum. © Théo Giacometti Turizmin büyülü, şiirsel ve vahşi dünyasına gerçek bir giriş yapmak için gereken tüm malzemelere sahibiz. Ağustos ayındayız ve aile olarak sınıflandırılan bir araçla, sonsuza dek tanıdığım arkadaşlarımla, yanlarında küçük çocuklarla ve Marsilya'da bir Cuma akşamının yakıcı güneşiyle Fransa'yı boydan boya geçen büyük otoyollara doğru gidiyorum. Öyleyse, tatilin sonrasının dünyasında başladığı yer burası mı? Hadi, her şey yoluna girecek: "Aşk, arkadaşlar ve macera zamanı." Tabii ki, herkesten daha akıllı olduğumuzu düşünüyoruz ve bu yüzden aldatma olsa bile, her şeye bir tutam romantizm eklemek için geceleri ayrılmaya karar veriyoruz. Ama işler çok hızlı ilerliyor: Yolcularımın geceyi atlatmasına yardımcı olmak için seçtiğim Mano Negra ezgilerinin sesini açmak üzereyken, arka görüşe bakıyorum ve heybetli varlığını hatırlatıyorum. arkada uyuyan iki bebek, bu da hevesimi anında yumuşatıyor. Sesi kısıyorum ve yola odaklanıyorum çünkü çıkışımı kaçırmak istemiyorum dostum. A62 Toulouse'a, ardından Bordeaux'ya, Nantes'a ve 1200 tıklama daha ileride Morbihan'a doğru ilerliyor. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Saatler geçiyor, kilometreler geçiyor, birbiri ardına benzin istasyonlarında, birbiri ardına dinlenme alanında duruyoruz, burada zamanı direksiyon başında geçirmek için yediğimiz plastik ambalajlarda ılık kahve ve abur cubur alıyoruz. Uyuyan çocuklar, uyuyan arkadaşlar, artık zar zor dinlediğimiz müzikler. Karanlık, geceleri birkaç far beni takip ediyor, sokak lambaları sağımda dalgalanıyor gibi, Nightcall'ın karanlık ve sentetik sesi uzaktan yankılanıyor. Yağmur yağıyor. Sert düşüyor. Keşke sesi açabilseydim ama yine de giriyorum. Altıncının altı, regülatör, rahat koltuk. Sigara içmek gibi hissediyorum. Şafağın ilk ışıklarında oraya varıyoruz; aniden, onca kilometreden sonra, tam orada, önümüzde duran okyanusa bakıyoruz. Biraz yağmur yağıyor, bir kahve içiyoruz, gözlerimiz ağırlaşıyor ve bacaklarımız kaskatı kesiliyor, Kelt havasının soğuk bir versiyonuna girmek için en yüksek ses seviyesinde Matmatah dinliyoruz. Evimiz orada, tıpkı hayal ettiğimiz gibi, adeta denizin içinde, iskelenin kenarında, mavi panjurları ve büyüleyici uyanış vaatleriyle duruyor. Kumda yürümek istiyorum. Çocukları onlara göstermek için dışarı çıkarıyoruz. O okyanusta çok su var. Bunu fark ettiklerini sanmıyorum. Grönland gezisindeyken arkadaş olduğum bir kadının bize birkaç günlüğüne ödünç verdiği güzel, büyülü eve giriyoruz. Daha yeni geldik ve şimdiden her şeyi yapmak, her şeyi görmek, her şeyi bilmek istiyoruz. Deniz kabukları toplamak istiyoruz,bazıları güzel oldukları için, bazıları yemek için. Köyün en iyi restoranı? Ve istiridye istersek nereye gitmeliyiz? Oh, tamam, yani gelgit her gün aynı saatte gelmiyor mu? Concarneau'ya ne kadar uzaklıkta? Beyaz şarabı buzdolabına koydun mu? Tatlım, çizgili kazağım nerede? © Théo Giacometti © Théo Giacometti Şimdi turist kostümümüzü giyiyoruz, limanın diğer tarafına bağlanan mekik, bizimkinin yanındaki mahallenin ikincil konutları ve onların dev ortanca buketleri, sahil boyunca kıvrılan patika tarafından hayrete düşüyoruz. nazik bir çam ormanının altında, yolların ve yolların kenarında açan görkemli agapanthus'un ve uzun bir Muscadet bardak serisinin ilki tarafından. Diğerleri deniz kabuklarını toplarken kendimi mutlu, dingin, denize dönük otururken, elimde gitarla buluyorum. Yaz tatili, kızlar çok güzel, açım ve buraya geldiğimizden beri bir damla yağmur görmedik. Dikkatli olun, turist olmak kolay bir iş değil. Tam tersine. İnsanların biraz fazla idealleştirme eğiliminde olduğu bir şey. COVID döneminde daha da fazla. En son ne zaman bir turizm ofisine gittin? 15 Ağustos'ta Île aux Moines'e altı kişilik bir partiyle, üç çocukla ve adına yakışır bir bistroda karabuğdaylı krepi sosisli yemeye yönelik ezici bir istekle gelmeye cesaret ediyorum. İnan bana, postanenin önünde kıçın yere yığılıp falafel ile gitmen çok daha olası. Bununla birlikte, hiçbir zaman elma şarabı içen biri olmadım ve Lübnan yemeklerini seviyorum. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Carnac'ın Neolitik bölgesinde, tatilciler tüm aksesuarlarıyla birlikte otobüs dolusu otobüslerin yanında belirir: boyunlarında renkli rozet, sırt çantası, tur rehberi ve tercüman. Ne ders, daha öğrenecek çok şeyim var! Telefonlar her yerde havada sallanıyor, görünen her şeyi fotoğraflıyor ve dolmenlerin önünde birbiri ardına selfie çekiyor. Bu, Dana kabilesinden ve kılıçları çaprazlamaya hazır Kimmer ordusundan çok uzak. Bir çitin arkasında duran kayaların önünde kuyrukta beklemeniz gerekir ve bazen bir araya toplanarak maskeli kalabalığın ve Hollandalı turistlerin arasından dirsek atarak bir Kouign Aman'ı bulmak için yolunuzu açarsınız ve bundan sonra gururla "Ah" diyebilirsiniz. , şimdi asıl mesele bu, ne hakkında konuştuğunuz hakkında hiçbir fikriniz olmasa bile. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Sahiller insanlarla dolu, ya da en azından Brittany için, yani Akdeniz kıyısında Mart ayı gibi. Ve Yüzmeye Hayır tabelasına rağmen, herkes Port Blanc'ın taş kemerinin önünde hatıra fotoğrafı için sırasını bekliyor. O zaman, elbette, bistroda oturup ayaklarınız suda biraz istiridyenin tadını çıkarmak istersiniz, ancak Ağustos'ta Brittany'de bir COVID testi bulmanın kolay olduğunu düşünüyor musunuz? Hayır. Kesinlikle kolay değil. Parlak bir Pazartesi sabahı, denediğiniz onbirinci eczane, evet, tabii ki, bir test için randevu almanın mümkün olduğunu, ancak bundan altı gün sonrasına kadar, ya çok sakin olmanız ya da aşina olmanız gerektiğini duyurduğunda, horoz balıkçılığı ve evde ıstakoz pişirme tekniği. Doğal olarak, aşı olanlar ve aşı yaptırmak için zamanı ya da arzusu olmayanlar var, ama kimse tatillerini bunu tartışarak geçirmek istemiyor, onun yerine biraz Gainsbourg giyip biraz kestiriyorsunuz. Çocuklar, herkesin daha sonra restorana gidip gidemeyeceğini öğrenmek için beklerken uyurlar. Sonunda, duvardaki rüzgarlı bir delikte bir aperatifin tadını çıkarırsınız. Banyoda mürekkeple yazılmış bir yazı görüyorum: "Hayata, aşka." Bunu güzel buluyorum ve Muscadet'ime biraz duygusal olarak dönüyorum. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Ve sonra bir sabah, en sonunda, kötü bir havaya maruz kaldınız: sis, nem, bulutlar-- evet, gerçekten berbat bir hava. Sonuna kadar mutlusun! Tekneler siste uçuyor gibi görünüyor, çocuklar bunu hiç görmedi. Sonunda tatilde olduğunuzu hissediyorsunuz, içeride hoş ve serin. Gününüzü evde, iç çamaşırlarınız olmadan, bir kahve ve bira arasında hafifçe tereddüt ederek, tam planladığınız gibi yağmurun yağmasını izlerken, ağzı açık tarot oynayarak geçirebileceksiniz. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Ancak bu uzun sürmez ve güneş hızla yeniden ortaya çıkar. Ah, egzotik iklimler! Köyü dolaşırım. Küçük kumsalda havlularını seren, gelip yerini alan denizin dakika dakika yuttuğu, çocukların peşinden koşan, sabırla topladıkları deniz kabuklarını, kumdan kalelerini izleyen ailelere hayranım. Varsayım için, herkes teknelerin bir rahip tarafından kutsanmasını görmeye geldi. Etrafta cankurtaranlar ve rahipler var. Rahipler ve cankurtaranlar. Ve memnun turistler. O gemilerden birinin battığını, tüm yolcuların cüppeli ve isterik tatilcilerin kıyıda çığlıklar attığını hayal etmeye başladım. Biraz alaycı olmalıyım. Kedinin bizim için kapımıza bıraktığı ve kesinlikle kutsama ve hastalıklı fantezilerime bağlı olan ölü bir kuşu bulmak için eve gidiyoruz. Izgarayı ateşliyoruz ve biraz pastisle yıkamadan edemeyeceğim birkaç deniz kabuğuna tokat atıyoruz. Belki bir turist, ama evinden uzakta kendini evinde hisseden biri. © Théo Giacometti © Théo Giacometti © Théo Giacometti Sahil boyunca bir gezinti için bisiklet kiralamadan Brittany'den döndüğünüzü hayal edebiliyor musunuz? İmkansız, hayır, amatör gibi görünürdüm! İşte buradayız, bebek koltuğu dahil güzel kiralık bisikletlerimize çocuklarımızı bağlamakla meşgulüz ve sonra ıslık çalarak nemli bozkır ve kartpostal evler boyunca yeşille işaretlenmiş bisiklet yolunda ıslık çalarak yola çıkıyoruz. Hava rezene, deniz yosunu ve ter kokuyor. Marion Cotillard ile koşan François Cluzet ile karşılaşmayı sabırla bekleyen bir Fransız filminde tatildeymişim gibi hissediyorum. Orada burada terk edilmiş eski, ölü tekneler, Breton gecesindeki hayaletler gibi, bazıları şiirsel, bazıları pek şiirsel olmayan grafitilerle kaplı, griliğin altında kuruyor gibi görünüyor. Zaman geçiyor, deniz kenarında podyum seyrederken sigara içiyorum. Yaşlılar bistroda, tekneler gelgitle inip çıkıyor, çocuklar kumsalda oynuyor, oturma odasının bir köşesine her çeşit hediyelik eşya yığılmış: Breizh'de yapılan karabuğday viskileri, kişiye özel kaseler , tereyağlı kurabiyeler, terrinler ve diğer yerel tatlılar. Arkadaşlar gelir ve arkadaşlar gider. Ve hala okyanusa bakan o kahrolası pencere, tam orada. Ne kahrolası güzellik, inan bana. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Ağustos ayının güzel bir Cumartesi günü, tatil trafiğinde altı saat boyunca, arka arkaya, arka arkaya, arkadaşlarımı Güney'e dönebilsinler diye Nantes'a götürüyorum. Şimdi bu gerçek bir turist deneyimi ve bununla gurur duyuyorum! Yol kenarında düşen adamı düşünüyorum. Bütün günlerin içinde neden bugün, diye düşünüyor olmalı. Kırmızı üçgeni, sıkılmış çocukları ve üzgün ifadesiyle çekici beklerken diğerlerinin geçişini izliyor. Otoyol dinlenme alanlarında çocuklar oynuyor, ebeveynler soğutucuları ve piknik sepetleriyle bir ağacın altından masa çıkarıyor, yanımdaki arabalarda sohbet eden insanları izliyorum. Bashung'u bir döngüde dinliyorum, bu beni melankoli yapıyor, eve gitmek istediğimi sanmıyorum. Seni çıplak hayal etmeye başladım, nedenini tam olarak bilmiyorum.sonra yolun diğer tarafındaki güzel bataklıkların büyüsüne kapıldım. Döndüğümde evin arkasındaki kum tepelerini kontrol etmeliyim. Yeni başladığım Hemingway kitabı için neden bu kadar delirmediğimi merak ediyorum ve yine senin kıçını düşünüyorum. İnsan yolda uzun süre yalnız kaldığında çok şey düşünür. Bazen çok fazla şey. © Théo Giacometti © Théo Giacometti © Théo Giacometti Marine ve diğer arkadaşlarla Vannes'da, tipik ve büyüleyici bir kasabada buluştuğum söylendi, ama dürüst olmak gerekirse, size tam olarak söyleyemedim. Ancak kesinlikle misafirperver bir kasaba: Cumartesi günü bu tatille ilgili yerel haberlere göre, 4.000 sağlık karşıtı geçiş göstericisi, kötü bir puan değil. Şehir merkezi trafiğe kapatıldı ve bir kafe terasında otururken işbirlikçi olarak davranışlarımızla ilgili bazı hoş hakaretlere maruz kalıyoruz. harika. Ve sonra tekrar yola çıkmaya hazırız, ayakkabılarımız kumla dolu ve hala ıslak olan havlular arka koltuklara saçılmış durumda. Gitarı bagaja geri koyuyoruz, yerdeki tüm iç çamaşırları alıyoruz, bavulları ve biraları dönüş yolculuğu için hazırlıyoruz. Bu yüzden turist olmak çok nankör bir meslek. Çok tehlikeli bir durum, her zaman eninde sonunda biter. Miossec bir keresinde, "Sadece geçiyoruz, bu yüzden üzgün görünüyoruz" dedi. Ve böylece dünyanın yoluna geri dönüyoruz ve ülkenin aşağısına, bir sonraki varış noktasına gidiyoruz. Her zaman denizden ayrılmak zorundasın. Her zaman eve gitmek zorundasın ve COVID bile bunu değiştirmedi. Gittiğin yere gideceğim - evet, doğru. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Okyanusu sağımızda bırakarak sessizce güneye doğru ilerliyoruz. Şehir tabelaları birbiri ardına geçiyor ve beni ayaklarım suda, tuzlu havada yürüyüşe çıkarıyor. Guérande, Noirmoutier, Ile d'Yeu. Büyük, biraz gizemli ve vahşi kumsalları, deniz havasını, dalgalanan kara bulutları ve kumdaki ayaklarınızı hayal ediyorum. Ama şimdilik otobanda, iki alışveriş bölgesi arasındayım. Ne yazık ki, süpermarketler okyanusa yakın yerlerde daha çekici değil. Tarlalardan, tepelerden, çayırlardan, ovalardan ve bu ülkenin birkaç rüzgar türbini ile noktalı tarım arazileri açısından sahip olduğu her şeyden geçiyoruz. Karavanlar küçük bir köy yolunda bir traktörü sollamaya çalışıyor - buna hiç şüphe yok, bu kesinlikle önümüzde uzanan Fransa. Hâlâ güneye gidiyoruz, arkadaşlara sarılmak ve bagajı Pessac ve Graves vakalarıyla doldurmak için Bordeaux bölgesinde duruyoruz. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Sonunda minibüsü Cévennes'deki tanrının unuttuğu bir köydeki bir karate kulübünün otoparkında durduruyoruz. Masanın üzerinde kırmızı sürahi ve pastis sürahisi, fazla pişmiş biftek, sandalyelerle uyumlu pembe peçeteler ile tamamlanmış bir kır restoranında yemek yiyoruz - Fransız şıklığı. Boş odada aptal bir yarışma programı olan büyük bir televizyon var. Turistler gibi ana caddede yürüyoruz. Hadi gidelim buradan aşkım. Boğucu sıcaktan kaçmak için ormanda yürüyüşe çıkmadan önce Mégane ve Isabelle'in işlettiği bir barda son bir kahve içiyor ve bir yılanın soğuk suda kaymasını izliyoruz. Bir nehirde soyunuyorum ve soğuk modda yola çıkmadan önce aletimin dönen suda yüzmesini izliyorum. © Théo Giacometti © Théo Giacometti Kızım arkada uyuyakalmış, Marine beni güldüren şeyler anlatıyor, arkadaşlarımızı biraz özlüyorum, yaz sonu ve turist olarak o kadar da kötü yapmadığımı düşünüyorum. Yol çok güzel, rüzgarlar üzüm bağları ve zeytin ağaçları arasında. Ayaklarım ıslandı, biraz çamur gibi kokuyorum ve son bir krepe dalmaktan çekinmem. Bu yüzden biraz müzik açtım ve akşam güneşinin altında sessizce yuvarlandım. "Zaman uzun sürer ve yaşam dabir milyon yıldan fazladırve her zaman yazın." © Théo Giacometti Theo Giacometti tarafından 2018'den beri Hans Lucas Stüdyosu üyesi olan bağımsız foto muhabiri Théo Giacometti, Marsilya'da yaşıyor ve çalışıyor, burada basın veya STK'lar için ağırlıklı olarak sosyal ve çevresel konularda haberler üretiyor. Théo Giacometti hakkında daha fazla bilgi .

Hikayeler

Théo Giacometti : Sihir, Şiir ve Yolun Vahşi Heyecanları

Joel Meyerowitz “Kır Çiçekleri”ni Yeniden Ziyaret Ediyor

Jérome Poulalier : Kuveyt’in Mimari Mirası

Josh Forwood : Close-Up Bees

Rivka S. Katvan : Zamansız New York

Amina Kadous: Geçmişten Bir Gölge, Çatlak

Rafael Fuchs : Project X