Andy Summers: The Police Gitaristi ve Yetenekli Fotoğrafçı

Andy Summers, 1970’lerin sonlarından 1980’lerin ortalarına kadar popüler olan İngiliz rock grubu The Police’in gitaristi olarak tanınır. Ama aynı zamanda film günlerinden dijital geçişe ve günümüze kadar tutkulu ve ödüllü bir fotoğrafçıydı. Summers, fotoğrafçılığı üzerine beş kitap yayınladı; en son teNeues, A Series of Glances‘tır ve çalışmaları dünya çapında 60’tan fazla sergide sergilenmiştir.

Andy Summers: Siyah Beyazın Cazibesi

Summers, bir telefon görüşmesinde şöyle diyor: “Eh, o zamanlar renkler sanat fotoğrafçılığı olarak pek ciddiye alınmıyordu.” “Renkler 70’lerin başında William Eggleston‘la birlikte biraz hareket etmeye başladı. Ve çalışmaları sanat fotoğrafçılığı olarak ciddiye alınan Joel Meyerowitz gibi birkaç kişi daha onu takip etti.

“Yani fotoğrafçılık siyah beyazdı ve neredeyse herkes siyah beyaz çekiyordu. Ve tabii ki tüm o siyah beyaz filmlerle büyümüştüm. Yani elbette gittiğim yer orası. Renk ikinci planda görülüyordu ama bu artık doğru değil. İşte büyüdüğüm atmosfer böyleydi. Siyah-beyaza gittim, binlerce rulo [Kodak] Tri-X.

“Evet, belki [kitapta] birkaç çekim yaptım, bazen geceleri çekim yaparken [Ilford] Delta 3200‘ü kullanırdım.

Summers’ın siyah-beyaz bir sadelik yanlısı olduğu fikrine kapılmayın, bu doğru değil. Bir dizi renkli fotoğrafı var ve hatta gelecekte renkli fotoğrafçılık üzerine bir kitap çıkarmayı düşünüyor.

” Polis’te çalıştığım yıllarda vergi sürgünündeydim; İrlanda’da yaşadım” diyor. “Bir karanlık oda kurdum. Ve bir süre bunun üzerinde çalıştım. Ve işin bu tarafını bilmek hoşuma gitti. Karanlık oda süreçlerini öğrenmek isteyecek kadar müzik dışında fotoğrafçılık konusunda da fanatiktim. Bir tane kurdum ve bir süre üzerinde çalıştım.

“Ama bunun bana göre olmadığına karar verdim. Karanlık odada olmak istemedim. Dürüst olmak gerekirse, denediğime sevindim. Başka birine izin vereceğim… Londra’da bir adamım vardı, filmlerimi Covent Garden’a (Londra’nın Batı Yakası’ndaki bir alışveriş ve eğlence merkezi) götürdüğüm Amerikalı bir adam.

“Muhtemelen [ Bir Bakış Dizisinde ] biraz dijital var . 2012 yılına kadar dijitale başlamadım. İlk dijital fotoğraf makinem Leica’ydı. Artık Leica M10 kameralarım var; hem siyah beyaz [ M10 Monochrom ] hem de renkli.

“Tahılları sevmiyorum [film fotoğrafçılığına atıfta bulunarak]. Pek çok fotoğrafçı bundan hoşlanıyor, özellikle de eski zamanların fotoğrafçıları. Resimlerde bulanıklık ve bozulma olmasını seviyorum. Biliyorsunuz, sizin [fotografik] ifadelerinizde her zaman fotoğrafçılığın sınırlarını zorlamaya çalışıyoruz… Bu bir sanat formu, dolayısıyla kuralları esnetebilirsiniz.

Her ikisinden de payına düşeni yapan Summers’tan film ve dijital çekim arasındaki farkı öğrenmek istedik.

“Bunun dijital ya da filmle ilgili olduğunu sanmıyorum?” Summers’a karşılık veriyor. “Bunun göz ve zihinle ilgili olduğunu düşünüyorum. Fotoğrafın konusu budur. Bu kamera ya da filmle ilgili değil. Bu, sanatı nasıl görselleştirdiğinizle, sanatı nasıl düşündüğünüzle ilgilidir. Yani eğer bir inek iseniz bu tür sorular ilginç olabilir ama bana göre değil. Bu Leica dijital fotoğraf makinelerini kullanmaktan oldukça mutluyum ve onların beni daha iyi hale getirdiğini düşünüyorum. Beni daha iyi bir fotoğrafçı yaptılar.

Summers genellikle film ve dijitalde 400 ISO’da çekim yapar.

Summers, ” [Kodak] 400 Tri-X’i 800 veya 1600 ISO olarak derecelendiririm ve buna benzer şeyler de yaparım” diye açıklıyor.

“Ama elbette bunun dijital olduğunu biliyorsunuz. ‘Ah, F duraklarında daha fazla serbestliğe ihtiyacım var’ diye düşünüyorsanız ASA’yı zorlayabilirsiniz [ASA, Amerikan Standartlar Birliği tarafından oluşturulan bir ölçektir, ancak artık kullanılmamaktadır. Artık çoğu film, 1987’de Uluslararası Standardizasyon Örgütü tarafından [Leica] M10’da 6400’e kadar oluşturulan ISO tarafından etiketlenmiştir.

“Ve dijitalde çok daha yüksek bir ASA’nın peşindeyseniz, filme göre çok daha az fark edilir. Yani bu konuda çok daha geniş bir serbestliğe sahip olduğunuzu düşünüyorum. Yani evet bu iyi bir şey.

“Artık film çekmiyorum. Tamam aşkım. Bir bakıma bu konuya geri dönüyorum, ama bu çok, çok önemli bir mesele. Film çekmek ve onu geliştirmek gerçek bir güçlüktür. Geçenlerde film çekmekte ısrar eden bir çocukla Amsterdam’daydım, ancak geliştirmede ve diğer konularda yaşadığı sorunlar! Ayrıca artık pahalı.

“Fotoğrafçılığımla nasıl çalıştığıma dair bütün bir sistemim var. Bir asistanım var… geziden döndü ve ona on kart verdi. O bunları veritabanımıza yüklüyor, bana veriyor, ben de bilgisayarıma yüklüyorum. Üzerinde çalıştığım ve aralarından en iyisini seçtiğim 27 inçlik bir bilgisayarım var.

“Sonra onları geri alıyor, en iyi çekimlere ayırıyor, bana geri veriyor ve sonra başka bir sisteme (görsellerin anahtar sözcüklerle ifade edildiği yer) giriyorlar. Tüm [görseller] kategorilere ayrılıyor, bu yüzden benim için inceleyip bir şeyler bulmam kolay.

“Ben bir manzara fotoğrafçısı ya da moda fotoğrafçısı değilim. Moda fotoğrafçılığından nefret ediyorum. Ralph Gibson, Robert Frank ve Lee Friedlander gibi fotoğrafçılardan ve [François] Truffaut, [Ingmar] Bergman ve [Federico] Fellini gibi film yapımcılarından etkilendim. Benim için hassasiyet buradadır.

“Tıpkı müzik gibi. Medyada çalışıyorsunuz ve buraya kendi sesinizi bulmaya geliyorsunuz. Soyutlamayı, bulanıklığı, çarpıtmayı ve tüm bunları seviyorum çünkü müzikal bir duyarlılıktan geliyorum. Ve bunun fotoğrafçılıkta çok işe yaradığını düşünüyorum.

“Benim için büyük paralellikler var. Her iki disiplini de uyguladığım için bir uygulamanın şartlarını diğerine taşıyabilirsiniz. Neden? Bir gitarist veya müzisyen olmanın önemli bir avantaj olduğunu düşünüyorum çünkü tutkulu müzisyenler gibi olmayan diğer geliştiricilerin bu avantaja sahip olmayabileceğini düşünmenin bambaşka yolları var.”

Fotoğrafçılık ve müzik, neredeyse kalıcı bir kulaklığı varmış gibi Summers’ın aklında her zaman var.

“Manhattan, New York gibi bir şehirde sesler dinlediğimde ve etrafta dolaştığım zaman gözlerim açılıyor ve sürekli düşünüyorum. New York’ta sadece bir haftalığına oradaydım. O kadar harika, heyecan verici ki burası yaşadığım yerden (Los Angeles) farklı. Daima bakıyorum ve düşünüyorum; her şeye bakarken dikdörtgen bir çerçeve çiziyorum.”

Çin’i ve Dünyayı Fotoğraflamak

Summers, ABD dışında en çok Çin’de fotoğraf çekti.

Gururla “Çin’e sekiz kez gittim” diye haykırıyor. “Birkaç yıl önce Naxi Orkestrası‘nın Li Jiang’daki kendi küçük tiyatrosunda çalmasını izlemeye gittim . Bu oldukça ilginçti. Her yeri gezdim ve Tibet’e gittim.

“Dün stüdyoda yapacak bir şeyler aradığımı fark ettim ve Çin’de yaptığım çok sayıda çekim vardı çünkü görsel olarak benim için çok teşvik ediciydi.

“Fas gibi bir yerin aksine Çin’de dikkatimi çeken bir şey var. [Kameranızı kaldırdığınızda] Çinliler gözlerini bile kırpmıyorlar. Size gülümsüyorlar ve kamerayı hiç umursamıyorlar. Bu gerçekten tuhaf. Bu kültürel bir şey. Başka kültürlerde gidersiniz, itiraz ederler.

“Bazen sadece seyahat ediyorum. Bazen sadece fotoğraf çekmek için seyahat etmeyi seviyorum. Evet, Hindistan’daydım. Çin’de her zaman turneye çıkmıyordum; sadece oradaydım. Ve tabii ki her zaman yanımda bir gitar taşıyorum çünkü her zaman çalmam gerekiyor ama gerçek bir konser vermiyordum.

Summers , The Police’in resmi fotoğrafçısı değildi ama grubun bir parçası olarak en iyi görüş noktasına sahipti.

“Birkaç yıl boyunca dünyanın en ünlü müzik grubuyla seyahat etme ve onu her zaman içeriden fotoğraflama gibi harika ve eşsiz bir fırsata sahip oldum. Kimse benden yaptığım şeyi yapmamı istemedi ama yaptım.

Film günlerinde, birden fazla uçuş yapan fotoğrafçıların en büyük endişesi röntgen ışınlarıydı.

Fotoğrafçı, “Bu benim için büyük endişe kaynağıydı” diyor. “Gezilerden birine gittim ve muhtemelen ilk Leica dijital piyasaya çıkmadan önce oradaydım ve hâlâ film çekiyordum. Çin’i dolaşıyordum ve tüm Asya’yı dolaşmıştım.

“Sanırım Laos ya da Kamboçya gibi bir yerden geldim ve çantamı röntgenden geçirdiler, çok korktum. Bu başıma gelen tek zamandı. 90 rulo filmim vardı ve sadece birkaçı yok edildi. Çoğunlukla iyiydiler. Hepsi o Röntgen [kurşun kaplı] çantaların içindeydi. Bu konuda oldukça paranoyaktım.

Leica, 2019’da 14.995 dolarlık Andy Summers Leica M Monochrom’u tanıttı. Ayrıca bir Leica Summicron-M f/2 35mm ASPH lens, Fender gitarından ilham alan bir kamera askısı ve bir Oberwerth deri siyah sistem çantası da içeriyordu . Dünya çapında 50 setle sınırlıydı.

Leica fotoğrafçısı, “Sanırım bende üç tane veya buna benzer bir şey var” diyor. “Hatırlayamıyorum. Üst katta, çatı katındalar. Onlar değerlidir. Onlara sahip olduğum için gerçekten mutluyum ama oturup onlara bakmıyorum.

“Kamerayla ortaya çıktıklarında ben zaten M10’un üzerindeydim. Keşke M10 olarak yapsalardı. Ama bunu gerçekleştirdiğim için çok mutlu oldum. Güzel bir şeydi ve çok çabuk tükendi.

“İki ayımı yollarda fotoğraf çekerek geçirdim ve yılın geri kalanında Amerika’da bir müzik turuna çıkacağım. Ve elbette bana birçok fotoğrafçılık fırsatı sağlayacak. Uzun zamandır Amerika’da turneye çıkmadığım için bu konuya girmeyi sabırsızlıkla bekliyorum.

Summers, son birkaç aydır aralarında Brezilya ve Ekvador’un da bulunduğu Güney Amerika’yı geziyor.

“Her yıl Brezilya’ya gidiyorum, 1995’ten bu yana bazen birkaç kez buradayım. Diğer evim de orada olduğu için Güney Brezilya’da oynuyorum. Rio de Janeiro’da olmaya çok alışkınım.

“Brezilya’da, Arjantin’de ve Şili’de birçok şey yaptım. Bu son tur Brezilya, Ekvador, Panama, Venezuela ve Paraguay’dı. Ve bunu Meksika’da bitirmek için geri dönmemiz gerekiyor.”

Summers, yoldayken dosyalarını küçük bir MacBook Pro da dahil olmak üzere dört veya beş cihaza yedekliyor.

Fotoğrafçıların renkli çekim yaptığını ve ardından siyah beyaza geçiş yaptığını biliyor. Biz de ona aynısını yapıp yapamayacağını/yapamayacağını sorduk.

“Bunu düşünüyorum,” dedi sesinde biraz tereddütle. “Ve bunu ilk defa düşünüyorum. Siyah ve beyaz benim için kutsaldır ama farklı zamanlarda yaşıyoruz.

“Bu yıl gittiğimde normalde bir M10 mono ve bir M10 renkli alırdım ama bir şeyler ters giderse diye her zaman bir geri görüş kameram olması gerekir. İki renkli kamera alabilirim ama bunu düşünüyorum.

Sokak Fotoğrafçısı veya Belgesel Fotoğrafçısı Değilim

Summers dünyanın dört bir yanındaki sokakları dolaştı ama bir sokak fotoğrafçısı değil.

“Sokak fotoğrafçılığını sevmiyorum” diyor. “Sokağın özünü aramıyorum. Sadece ilgilenmiyorum. Bu kesinlikle bir duyarlılık değil.

Summers belgesel fotoğrafçısı mı?

“Hayır, ben bir sanat fotoğrafçısıyım. Benim ilgilendiğim şey bu. Aslında belgesel yapmayı düşünmüyorum.”

Leica Müzesi , aynı zamanda kitaplarından birinin de adı olan Belirli Bir Tuhaflık adlı bir Summers sergisi düzenledi . Summers, bu ifadenin bir fotoğrafın gözleri açacak kalitesini tanımladığını düşünüyor.

“Belirli bir yolları var; her zaman bir şeyler bulmaya çalışıyorlar, bilirsiniz, dolaylı, klişe olmayan, göze çarpan görsel bir imaj. Hiçbir sıradan [fotoğraf] izleyicinin duyarlılığını etkilemez. Fotoğraftaki öğelerin garip bir şekilde yan yana gelmesi, çok daha ilginç bir fotoğraf ortaya çıkarabilir.

Summers, Rock and Roll Onur Listesi’nde yer alıyor, Gitar Oyuncuları Onur Listesi’nde yer alıyor, New York City’nin anahtarlarına sahip, beş Grammy ödülü kazandı ve Chevalier De L’Ordre Des Arts et Des Lettres ödülüne layık görüldü. Fransa Kültür Bakanlığı.

Summers bunu bir kenara iterek, “Bunu düşünmüyorum bile” diyor. “Yıllar boyunca pek çok ödülüm ve ödülüm oldu. Bunları almak güzel ama hayatım buna dayalı değil. Önemli olan tek şey işi yapmaktır.

Müzik ve Fotoğrafı Bağlama

Peki müzik ve fotoğraf arasındaki bağlantı nedir?

Müzik fotoğrafçısı “Bu çok büyük bir soru” diyor. “Çizgi, denge, çerçeve, öğelerin yan yana gelmesi gibi belli öğeler var ve biliyorsunuz bas, tiz, orta akorlar, armoni, melodik çizgiler. Fotoğrafçılıkta da aynı şey var; işitsel olmaktan ziyade görsel olmaları dışında aynı unsurların hepsini arıyorsunuz. Fark bu, ancak birinden diğerine nasıl çevrildiklerini görebilirsiniz.

Summers’ın son kitabının adı Bir Bakış Dizisi ve vizöründen bakıp bakmadığını bilmek istedik.

Summers, “Evet, sürekli bakıyorsun” diyor. “Ve sonra bakışı tutarsınız, böylece o [bir görüntü] olur. Bir bakışta çok hızlı olduğu anlaşılıyor, ancak bazı fotoğraflar hızlı bir şekilde çekiliyor. Sanki kamera size saniyenin 1/125’inde yapmanızı söylüyor ve o kadar hızlı düşünmeniz gerekiyor.

Summers’ın fotoğrafları rüya gibi bir kaliteye sahip.

Summers, “Evet, öyle düşünüyorum” dedi. “Sanırım siz işaret edebileceğiniz başka türden bir gerçeklik arıyorsunuz. Gerçeği çarpıtma değil, fotoğrafları toplama, sıralama ve insanlara kişisel ve belki de daha ilginç hale gelen başka türde bir gerçeklik sunma yeteneğine sahipsiniz.

İngiltere doğumlu gitarist Summers, “Beni etkileyen fotoğrafçıların çoğu Amerikalı” diyor. “Birçoğu New York’tan. Demek istediğim, İngiltere’de aklıma gelmeye çalışan Bill Brandt gibi insanlar var. Açıkçası Cartier Bresson , işe ilk başladığınızda başlayacağınız türden bir insan.

“New York’ta çok zaman geçirdim ve Ralph Gibson‘la ( Summers’ın sıklıkla kullandığı Leica M4-2 En İyi Premium Telemetre Kamerasını tavsiye eden ) çok yakın arkadaş oldum. Fotoğraflarının harika ve çok müzikal olduğunu düşündüm. Daha sonra Diane Arbus , Lee Friedlander ve Duane Michals gibi diğer insanlarla tanıştım.

Summers asla flaş kullanmaz ve hatta görüntüsünden nefret eder.

“Bazı insanlar (fotoğrafçılar) bunu başarıyor. Ancak flaşı ünlülerin fotoğraflarıyla ilişkilendirme eğilimindeyim ve flaşı sevmiyorum. Ve sevdiğim fotoğrafçıların çoğu flaş kullanmıyor.

“Bu kesinlikle iğrenç bir şey (sanatçıya flaş patlatılması). Ve konserler verdiğim için milyonlarca kez bunun [alıcı] tarafında oldum. Fotoğrafçıların ilk üç şarkıyı çekmesine izin veriliyor ve sahnenin önünde oturan/ayakta duran bir grup adam çok kötü fotoğraflar çekiyor ve sıklıkla flaş kullanıyor. Bu korkunç. Sahnede seyirciye iyi bir performans sergilemeye çalışırken, o flaş çok rahatsız edici oluyor.

Summers , Kodachrome 64 gibi yavaş filmler kullanıyorsanız flaşa başvurmanız gerektiğini itiraf ediyor.

Gelecekte Summers, fotoğraflarını çekmeye ve çalışmalarını geliştirmeye devam edecek. Ayrıca tüm renkli çalışmaları da kaldırmayı planlıyor.

“Düşündüğünüzde bu şeyler yavaş yavaş aklınıza geliyor. Bir şeyleri bir araya getiriyorsunuz ve tıpkı müzik yapıyormuş gibi, bunun üzerinde çalışıyorsunuz. Şu anda yeni bir albümü bitiriyorum ve ayrıca tüm bu renkli fotoğrafları stüdyomdaki bilgisayarda da bulunduruyorum.

“Ve böylece yavaş yavaş onu bir sıraya göre düzenlemeye başlayacağım. Siyah beyazla geçen bunca yıldan sonra, renkli bir kitap yapıp yapamayacağımı görmek için kendime meydan okuyorum. Yani bu benim için küçük bir adım!”

Fotoğrafçılığa Başlarken

Summers’a fotoğrafçılığa nasıl başladığını sorduk.

Gitarist anında “Sıkıntıdan” diye cevap veriyor. “Yıllar önce sürekli turnelerdeydim ve otellerde takılıp kalıyordum. Herkes gibi ben de her zaman çeşitli kameralarla fotoğraf çekerdim. Ama müzikle o kadar iç içeydim ki fotoğrafçılığa ciddi bir uğraş olarak başlamadım.”

“Aynı zamanda fotoğrafçılarla da kuşatılmıştım. O kadar popülerdik ki kendi kendime ‘Çok iyi bir kamera alıp fotoğrafçı olacağım’ dedim. Bunu araştıracağım’ aynen böyle. Ama aslında bunun nelere mal olacağı hakkında hiçbir fikrim yoktu ama tohum oradaydı.

Summers, New York’taki bir fotoğrafçıdan kamera almasına yardım etmesini istedi ve o da onu B&H Photo’ya götürdü.

“Bir Nikon FE [1978-1983] satın aldım . Ah, o kamerayı kullandım. Çok güzel, çok güzel,” diyor Summers sevgiyle. [Ben de! Everest Dağı bölgesinin gece yarısı uzun pozlamalarından ve diyafram öncelikli, iyi pozlanmış Ektachrome 100 slaytlar üreten FE’den ve 45 dakikanın üzerinde enstantane hızlarını seçmesinden keyif aldım.]

“Bir kez aldığımda benim için gerçek bir tutku haline geldi. Her zaman kameralarım vardı ve erkek kardeşim de hevesli bir fotoğrafçıydı. Yaklaşık 14 yaşımdayken, memleketim İngiltere’nin [güneydeki Bournemouth] sahilinde, tuhaf bir kutu kamerayla turistlerin fotoğraflarını çeken bir tür yaz fotoğrafçısı olarak bir iş buldum ve bunu birkaç yaz boyunca yaptım. 15,16, 17 yaşındaydım.

“Memleketimde , tüm bu fantastik Avrupa sanat filmi filmlerinin gösterildiği Continental Cinema adlı bir sinemaya gidiyordum ve onlara her zaman gidiyordum. Bu, genç yaştaki hassasiyetlerimin büyük bir parçasıydı.

“Gitar çalmakla ve Amerikan cazıyla tamamen ilgileniyordum ama aynı zamanda tüm Avrupa sanat filmlerini de izliyordum ve o zamanlar bu beni fotoğrafçılığa yöneltmedi, her ne kadar boş yere bir film yönetmeni olmam gerektiğini düşünmüş olsam da. Ama o kadar takıntılı bir gitaristtim ki o zaman bu gerçekleşmedi.

“Fakat tüm bu filmler, tüm siyah beyaz olanlar kesinlikle bilincime sızdı. Yani, birkaç yıl sonra buna alıştığımda sanki tohumlar ekiliyordu ve boş bir yerden gelmiyordu. Bu tür şeyler beni çok etkiledi. Ve bu nedenle, kamerayı aldığımda kulağa hoş geldiği açık görünüyor ve bunda ustalaşacağım. Doğal olarak geldi.

Mayıs 2023’te ünlü akademi ödüllü görüntü yönetmeni Sir Roger Deakins ile konuştuğumuzda , kendisi bize Bournemouth’ta büyümenin, yaz işi olarak sahilde turistleri fotoğraflamanın ve sanat filmleri izlemenin benzer bir hikayesini anlattı. Ancak Deakins, 60’ların sonu ve 70’lerin başında Summers’ın zamanından önceydi.

Summers, “Benden birkaç yıl önce yaşamış olmalı ama evet, bu muhteşem” diyor. “Dediğim gibi, film yönetmeni olacağımı düşünüyordum. 16 yaşındaydım, 17 ya da her neyse.”

“Yani, görüyorsunuz, her şey oradaydı. Ama gitarın kendisi o kadar takıntılı bir enstrüman ki sonunda bunu yapmaya başladım. Sonunda işe yaradı, değil mi?”

Andy Summers’ın çalışmalarının daha fazlasını web sitesinde ve Instagram‘da görebilirsiniz.

Yazar hakkında : Phil Mistry, Atlanta, GA’da yaşayan bir fotoğrafçı ve öğretmendir.  90’lı yıllarda New York City’deki  Uluslararası Fotoğraf Merkezi‘nde ilk dijital kamera derslerinden birine başladı. Sony/Popular Photography dergisinin Dijital Günler Atölyeleri’nin yöneticisi ve öğretmeniydi. Kendisine buradan ulaşabilirsiniz.

Resim kredisi: Tüm fotoğraflar Andy Summers’a aittir.