Uzun zamandır karalanan ve yalnızca açıklayıcı değeri olan aşağı bir tür olarak görülen vahşi yaşam fotoğrafçılığı, fotoğrafçılık tarihinde bir joker kart olmuştu. Günümüzde sanatsal, teknik ve etik konuları ele alan disiplin, toplumsal ve teknolojik gelişmelerle daha erişilebilir hale getirilmiş ve popülaritesinde ve itibarında bir artış görmüştür.
Mermer pullarla kaplı bir yılan, uçarken bir yarasa kapmak için kayadaki bir çatlaktan dışarı çıkıyor. Sahne, saniyenin çok küçük bir bölümünde ortaya çıkıyor: bir çekim yapmak için yeterli. Yılanın çenesi henüz kapanmamıştır, avının kanlı burnunun dışarıyı gösterdiğini görebiliriz. Hareketin ortasında yakalanan memelinin uzanmış kanatları, yırtıcı hayvanın kafasını her iki yanından çerçeveler.
Montaj gibi görünecek kadar mükemmel geometrik kompozisyon, yazarı Meksikalı fotoğrafçı Fernando Constantino Martinez Belmar’a, “Davranış: Amfibiler ve Sürüngenler” kategorisinde vahşi yaşam fotoğrafçılığının en yüksek ödüllerinden biri olan 2022 Yılın Vahşi Yaşam Fotoğrafçısı Ödülü’nü kazandırdı.
Fotoğraf tarihinde çok özel bir disiplin
Yaban hayatı ve doğa fotoğrafçılığı, her zaman yüksek bir profile sahip olmasa da, fotoğrafçılık tarihinde çok özel bir disiplindir. Birçok ödüllü vahşi yaşam fotoğrafçısı ve The Velvet Queen belgeselinin yardımcı yönetmeni Vincent Munier, “Eskiden niş bir disiplin, dijital fotoğrafçılığın ortaya çıkmasıyla daha popüler hale gelen uçuk bir alt türdü” diyor .
“Vahşi yaşam fotoğrafçılığı, uzun zamandır, herhangi bir sanatsal nitelikten yoksun, tamamen belgesel, açıklayıcı bir işleve sahip olarak görülüyordu. Bugün bile sanat galerilerinde bir yer ve fotoğraf ortamında tanınma mücadelesi veriyor. Ama bu geç başlangıcı telafi ediyor…”
Vahşi yaşam fotoğrafçılığı pratiğinin teknik, sanatsal ve bilimsel nitelikteki hassas konuları gündeme getirdiği söylenmelidir. Fotoğraf hala yeni bir icatken, kameralar bir görüntüyü yakalamak için birkaç saat pozlama gerektiriyordu, bu da hareket halindeki bir hayvanı tasvir etmeyi imkansız hale getiriyordu. 1850’de fotoğrafı çekilen ilk hayvanlar hareketsizdi: fotoğrafçının ihtiyaçlarını karşılamak için öldürüldüler.
Fotoğrafçı Sarah Moon, 2020’de Polka Magazine ile yaptığı bir röportajda şöyle demişti: “Bazen tahnitçilik ve fotoğrafçılığın birbirine benzediğini söylüyorum. Bir hayvanın içini doldururken, tahnitçi onu canlı göstermeye çalışır. Bu, canlı ile cansız arasındaki sınırın genellikle saptanamaz olduğu fotoğrafçılık gibidir…” 1870 civarında, fotoğrafçılar sirklerde veya hayvanat bahçelerinde, çekim süresince hareketsiz durmak üzere eğitilmiş tutsak hayvanlara yöneldiler.
1880’lerde hekim ve fizyolog Etienne Jules Marey tarafından kronofotografinin ve fotoğraf tabancasının icadı, vahşi doğada fotoğrafçılığın yolunu açtı. Yirminci yüzyılın başında, kameraların boyutu ve ağırlığı küçüldü, giderek daha hızlı panjurlar kullanılmaya başlandı ve sonunda doğa bilimcileri sahaya düzgün bir şekilde donatıldı.
1905’te National Geographic Society, dergisini tanıtmak için muhteşem fotoğraflar yayınlamaya başladı. Vincent Munier, “Anglosaksonların doğal dünyayla özel bir ilişkisi var” diyor. “Bu alanda her zaman öncü oldular. André Fatras gibi birkaç öncüye rağmen Fransa’da yeterince tanınmayan bu eserden ben başladığımda geçimimi sağlamak çok zordu. Doğayla ilgili her şey genellikle arka plana itildi…”
Karine, bir makro lens kullanarak, sıcak kumun üzerinde dönen kaktüs arılarının vızıldayan topunun hareket telaşını yakaladı.
Birkaç dakika sonra, merkezdeki çift – saldırıdaki tek dişiye yapışan bir erkek – çiftleşmek için uçup gitti.
Dünyadaki arılar, habitat kaybı, böcek ilaçları ve iklim değişikliği tehdidi altındadır.
Arı türlerinin %70’i yeraltında yuva yaptığından, doğal toprak alanlarının bozulmadan bırakılması giderek daha önemli hale geliyor.
© Karine Aigner, Yılın Vahşi Yaşam Fotoğrafçısı / Yılın Vahşi Yaşam Fotoğrafçısı, Londra Doğa Tarihi Müzesi tarafından geliştirilmiş ve üretilmiştir.
Gerçekten de türünün en eski ve en prestijli yarışması olan Yılın Yaban Hayatı Fotoğrafçısı Ödülü İngiliz’e aittir. Her yıl çeşitli kategorilerde verilen ödüller, doğal dünyanın çeşitliliğini yansıtıyor. Kazanan girişler daha sonra her yıl Londra’daki Doğal Tarih Müzesi’nde düzenlenen ve bu etkileyici yarasa avı çekimini görebildiğimiz büyük bir sergide bir araya getiriliyor.
Vincent Munier gülümsüyor: “Bu yarışma, benim gibi Vosges’deki ormanımda gizlenmiş bir münzevi için gerçek bir sıçrama tahtasıydı.” “Milenyumun başında üç yıl üst üste kazandım. Bu, itibarımı artırdı ve tutkumdan hayatımı kazanmamı sağladı.”
Ödül yarışı
Yine de bugün, genç fotoğrafçıların bazen bir teknoloji yarışıyla karıştırma eğiliminde oldukları ödül yarışına karşı temkinli davranıyor. “Her şeyden önce neden fotoğraf çektiğimizi unutmamıza neden olan tanınma açlığı mantığına kolayca kayabiliriz. Ve güzel görüntüler elde etmek için ağır topları çıkarmaya gerek yok! Örneğin insansız hava aracı çok müdahaleci bir araçtır ve yalnızca idareli kullanılmalıdır…” Bu yılki sergide düzenli olarak dronların ve kamera tuzaklarının kullanımından bahsediliyor: son yıllarda yalnızca hızlanan teknolojik gelişmelerin sonucu.
1970’lerden bu yana, Konica, Nikon, Canon, Pentax veya Minolta gibi markalar, giderek daha güçlü telefoto lensler üretiyor; bu, kameraların minyatürleştirilmesi, performanslarındaki sürekli artış ve fiyatların düşmesi ile birleştiğinde, gerçek bir dijital devrimin koşullarını yarattı. Tek amaç genellikle performans olduğundan, bu devrimin tüm etkileri olumlu olmamıştır.
2021’de Reporterre için yazan ünlü fotoğrafçı ve dalgıç Laurent Ballesta, “Tek başına yaklaşımın, potansiyel olarak sonuçsuz bekleyişin yokluğu, belirli bir asalet kaybına yol açar” diye vurguluyordu.
“Sanat bazen doğada, insan yapımı bir ortamda olduğundan daha görünürdür”
Günümüzde pek çok fotoğrafçı, yaban hayatı fotoğrafçılığını uzun süredir sınırlı kaldığı bilgilendirici alandan çıkarmak için daha hassas, estetik bir boyutun dikkate alınmasını talep ediyor. Vincent Munier , “Sanat bazen doğada insan yapımı bir ortamda olduğundan daha görünürdür” diyor.
“Şiiri bu sözde ‘açıklayıcı’ biçime sokmak hedeflerimden biri…” Dijital teknoloji, vahşi yaşam fotoğrafçılığını daha erişilebilir hale getirirken, toplumu ve dolayısıyla sanat alanını etkileyen doğa ve canlılar hakkındaki soruların da etkisi var.
Bu etik boyut, örneğin, son yirmi yıldır öğrencilerini hayvanlara yaklaşma ve vahşi yaşamla temas kurma konusunda eğiten Institut francophone deformation au cinéma animalier de Ménigoute’de (Iffcam) eğitime büyük ölçüde bilgi sağlar.
Enstitü müdürü Marie Daniel, “Konumlandırma, iyi davranış kuralları ve sürdürülmesi gereken sınırlar, eğitmenlerimizin becerilerinin merkezinde yer alır” diyor. “Etkimizi olabildiğince azaltmak, sağlam bir bilimsel ve doğa bilgisine sahip olmak, onların tavsiyelerinden yararlanmak için site sorumlularıyla iletişime geçmek…: Bir kamerayı nasıl kullanacağınızı öğrenmeden önce hayvanı tanımalısınız: vahşi yaşam fotoğrafçılığı sadece teknik bir beceri değildir. ” Alandaki birçok kişi, görüntünün natüralist bir vizyonunu ileri sürüyor.
Bugün, bol miktarda yetenek var ve olağanüstü bir hızla daha yüksek seviyelere ulaşıyor
Vincent Munier
Fotoğrafçı Teddy Bracard bunlardan biri. Reporterre’ye “Fotoğrafçılığa doğa yoluyla geldim” dedi. “Hayvan izlerini belirlemeye ve nasıl yaşadıklarını anlamaya çalışıyorum. Fotoğraf bir bonus.” Canlılara özel bir önem veren “Iffcam standardı”, böylece resmi sertifikasyonu olmayan bir mesleğin prestijini artırdı.
Marie Daniel, “Yalnızca doğaya tutkulu bir halkı, ‘bitkilere ve hayvanlara ilgi duyan’, herhangi bir sanatsal özlemden yoksun insanları hedef alan bir disiplin hakkındaki klişe , uzun bir yaşam sürdü,” diye iç çekiyor. “Gelişmekte olan fotoğrafçılar, daha çeşitli bir kitleye ulaşmak için daha geniş bir sanatsal düşünce önererek bu popüler/seçkin ayrımını kırmaya çalışıyor.”
Vincent Munier, “Bugün, bol miktarda yetenek var ve olağanüstü bir hızla daha yüksek seviyelere ulaşıyor” diye seviniyor. “On beş yıl önce, Finlandiya (mükemmel Hannu Hautala geleneğinde) ve nadir türler hakkında haber yapma konusunda öncü olan Almanya gibi yalnızca birkaç lider ülke vardı.”
Bir yatta, bir fırtınadan sığınmak isteyen Dmitry, uzun süredir terk edilmiş yerleşimin binaları arasında dolaşan kutup ayılarını gördü.
Her pencereyi ve kapıyı keşfederken, Dmitry kıyamet sonrası bir geleceği çağrıştıran bir fotoğraf çekmek için düşük gürültülü bir drone kullandı.
Çukçi Denizi bölgesinde, normalde yalnız olan ayılar, ana yiyecekleri olan fok avlamak için bağımlı oldukları geri çekilen deniz buzunun ardından genellikle yaz aylarında daha kuzeye göç ederler.
Bu kayalık adanın kıyısına yakın bir yerde gevşek buz kütlesi kalırsa, ayılar bazen araştırır.
© Dmitry Kokh
Dişi tohorā çok sayıda erkekle çiftleşir.
Bu cemaatler sırasında erkekler arasında herhangi bir saldırganlık yoktur, bu da rekabetin rahimde meydana geldiğini gösterir – en çok ve en iyi spermi üreten erkek kazanır.
Belki de bu nedenle erkek tohorā pac.
© Richard Robinson / Yılın Vahşi Yaşam Fotoğrafçısı / Yılın Vahşi Yaşam Fotoğrafçısı, Londra Doğa Tarihi Müzesi tarafından geliştirilmiş ve üretilmiştir.
Hükümetin turizm kurallarına uyarak, Katanyou’nun seyahat ettiği tur teknesi, balina yakında görününce motorunu durdurdu.
Bu, tekne dalgada sallanırken Katanyou’nun bu yakın plan kompozisyonu yakalamak için ellerini sabit tutması gerektiği anlamına geliyordu.
Bryde balinalarının üst çenelerinin içinde büyüyen 370 çift gri renkli balya tabakası vardır.
Plakalar, insan saçı ve tırnaklarını da oluşturan bir protein olan keratinden yapılmıştır ve okyanustan küçük avları filtrelemek için kullanılır.
© Katanyou Wuttichaitanakorn,
Şu anda Fransız girişimlerinde eksiklik yok: örneğin yılda yaklaşık 40.000 ziyaretçiyi ağırlayan uluslararası Montier-en-Der festivali gibi. Marie Daniel aynı fikirde: “Daha natüralist bir geçmişe sahip birçok öğrenci, yaşayan çevreye bakmanın birçok yolunu geliştirmeye kendini adamıştır. Disiplin sınırları eriyor ve fotoğrafçılar bir zamanlar marjinal olan alanla giderek daha fazla ilgileniyor.”
Felsefesi hakkında hiçbir şey bilmeden bir türün fotoğrafını çekmek hiç mantıklı değil!
Marie Daniel, Iffcam yönetmeni
Çünkü sonuçta önemli olan, kişinin kendi tarzını, kameranın ötesindeki dünyayla kişisel ilişki kurma yolunu bulması. Örneğin Munier, doğal dünyanın sansasyonel yönünü kaydetme yöntemi, onun gözünde eşi benzeri olmayan bir İngiliz doğa bilimci olan fotoğrafçı David Attenborough’dan büyük ölçüde etkilenmiştir – Munier’in kendi tarzı çok farklı olsa da. Ayrıca boz ayı tarafından öldürülen Japon fotoğrafçı Michio Hoshino’nun aylarca tarlada tundranın kalbinde karibu beklemek için kullandığı hikayesini de hatırlıyor…
Toplam taahhüt
Beklemek nihai karşılaşmanın bir parçasıdır ve hayatta bir derstir. Teddy Bracard bu konuda bir iki şey biliyor. Reporterre’ye açıkladığı gibi: “Bugün, sosyal ağlarda pek çok kişi, kızgınlık sırasında geyiklerin böğürmesini duyan ve çekim yapmak için yaklaşmaya çalışan fotoğrafçılar gibi, yalnızca fotoğraf için oradalar, bu da ritüeli bozuyor. Ben ise Ağustos ayında gözlem noktalarımı hazırlıyorum ve Ekim ayında gün doğumundan iki saat önce orada oluyorum.”
Gerçekten önemli olacak bir fotoğraf çekmenin tek yolu olan tam bağlılık? Munier, “Para ve araçlar güzel bir görüntü oluşturabilir, ancak ne değeri ne de tarihi varsa, kısa sürede sıkıcı hale gelir” diye uyarıyor. “ Kadife Kraliçe için En İyi Belgesel dalında César almak memnuniyet vericiydi, ancak önemli olan, on yılı aşkın bir süredir yaptığımız iz sürme ve izleme emeğidir. Felsefesi hakkında hiçbir şey bilmeden bir türün fotoğrafını çekmenin hiçbir anlamı yok!”
Artık alanında lider bir isim olan sanatçı, coğrafi bir bağlantı noktası etrafında inşa edilmiş bir kimliği savunuyor ve kişisel bir yörüngenin bir rol model kadar önemli olduğunu iddia ediyor – ve tüketici pazarını tatmin etme cazibesini boşver.
