Fujifilm FinePix S Pro Serisi (2000-2006)
2000 yılında Fujifilm, profesyonel dijital kamera serisinin ilk kamerası olan FinePix S1 Pro’yu piyasaya sürdü. Bu kamera veya onun halefleri hakkında hiçbir şey dışarıdan garip değil. S1 Pro, Fujifilm’in arka LCD ekranı ve büyük bir pil bölmesini içerecek şekilde bazı modifikasyonları ile Nikon F60 (namı diğer N60) film kamerası gövdesini temel alıyordu.
Bu kameraların benzersiz yanı, Fujifilm’in “Süper CCD” olarak adlandırdığı inanılmaz derecede benzersiz bir teknolojiyle tasarlanmış, içlerinde barındırılan sensörlerdir.
S1 Pro’nun içinde, diğer tüm geleneksel dijital kameraların aksine, bal peteği şeklinde mozaiklemede fotodiyotlar içeren ve dikey ve yatay yerine çapraz olarak yönlendirilen (bunu bir tür “zig-zag” olarak düşünün) 3,1 megapiksellik bir APS-C CCD sensörü vardı. sıralamak). Bu tasarım nedeniyle, her hücre arasındaki mesafe daha küçüktür ve kare fotodiyotlu geleneksel Bayer sistemine göre yatay ve dikey olarak yaklaşık %40 daha fazla (2’nin karekökü = 1,41) sensör hücresine izin verir.
Gelişmiş bir enterpolasyon algoritması, kameranın 6,2 megapiksele eşdeğer olduğu iddia edilen görüntüler üretmesine olanak sağladı. 45 derecelik yönlendirme aynı zamanda yatay ve dikey ayrıntıların üstün bir şekilde yakalanmasına da olanak tanır; bu çok iyidir, çünkü yerçekimi sayesinde dünyanın büyük bir kısmı yatay ve dikey düzlemlerde bulunmaktadır.
Fotodiyotların bal peteği şekli ve yerleşimi, belirli bir alana daha fazla pikselin sığmasını sağladı ve bu da sensörün hassasiyetini arttırdı. Petek tasarımı ayrıca her pikselin üzerinde bulunan dairesel mikro mercekleri daha yakından yansıtarak biraz daha fazla ışık toplanmasına neden olur. Aslında S1 Pro’nun maksimum ISO 1600’e kadar tamamen kullanışlı olduğunu düşünüyorum. 6,1 megapiksel Nikon D40 ile yan yana geldiğinde S1 Pro aynı keskinlik seviyesine ulaşamıyor. ancak 4,1 megapiksel Nikon D2H’lerle karşılaştırıldığında öyle; çözünürlükteki yaklaşık %40’lık artışla tam olarak aynı çizgide olduğu için bu mantıklı.
2002’nin başlarında piyasaya sürülen Fujifilm S2 Pro, aynı sensör tasarımına sahipti ancak Fujifilm’in 12,4 megapiksele eşdeğer olduğunu iddia ettiği daha yüksek 6,17 megapiksel çözünürlüğüne sahipti. Tekrar ediyorum, gerçek bu ikisinin ortasında yatıyor.
S3 Pro işleri başka bir seviyeye taşıdı. S2 Pro ile aynı çözünürlüğü korudu ancak artık Fuji’nin Super CCD SR sensörü olarak adlandırdığı özelliğe sahipti. S3 Pro, çapraz olarak yönlendirilmiş petek mozaik fotodiyotların yanı sıra, her fotositte iki fotodiyot içerir; yüksek hassasiyet için büyük bir birincil fotodiyot ve düşük hassasiyet için daha küçük, ikincil bir fotodiyot. Bunlar daha sonra bir araya getirilerek %400 daha fazla dinamik aralığa sahip, parlak noktalarda ve gölgelerde daha fazla ayrıntıya sahip bir görüntü üretilir.
Son model olan S5 Pro, genel olarak S3 Pro’daki sensörle aynı tasarımı koruyan SuperCCD SR II’yi içerirken, kameradaki iyileştirmelerin çoğu yeni gövdeden (Nikon D200 temel alınarak) geliyor. 3200’e varan yerel ISO aralığı, %100’den %400’e kadar Dinamik Aralık ayarlarını seçme seçeneği (tanıdık mı geliyor?), yeni film simülasyonları (yine tanıdık mı geliyor?), daha hızlı otomatik odaklama ve daha yüksek maksimum deklanşör hızı ve flaş senkronizasyonu, daha yüksek çözünürlüklü LCD ekran ve hatta Yüz Algılama teknolojisi.
Fuji’nin SuperCCD teknolojisinin, özellikle de SR ve SRII sensörlerinin en büyük özelliği, gerçekten işe yaramasıdır . Piksel düzeni yalnızca daha yüksek çözünürlük sağlamakla kalmıyor (Fuji’nin iddia ettiği çözünürlüğün iki katı olmasa da), aynı zamanda çift fotodiyot tasarımıyla S3 Pro ve S5 Pro sensörleri olağanüstü iyi bir dinamik aralığa sahip. Aslında S3 ve S5 Pro kameralar, 2009’da Nikon D3X piyasaya çıkana kadar dinamik aralık açısından DXOMark sensör sıralamasında zirvede yer aldı; hatta Phase One P45 Plus ve Hasselblad H3DII 50 gibi orta format kameraları bile 13,5 EV’lik dinamik ölçümle geride bıraktı. menzil.
Teknoloji neredeyse Arri Alexas, Canon C70 ve Panasonic GH6’da bulunanlar gibi çift kazançlı çıkış sensörlerinin öncülüne benziyor. Tasarımın modern CMOS teknolojisiyle yeniden ele alındığını görmek gerçekten ilginç olurdu, ancak petek mozaiklemeyi BSI CMOS yapılarıyla karmaşık hale getirecek tasarım zorlukları olduğunu hayal ediyorum.
